Εκλογικά αποτελέσματα. Λυπάμαι, ντρέπομαι, φοβάμαι...

   Σήμερα ξύπνησα  με ένα μούδιασμα και ένα φόβο. Το εκλογικό αποτέλεσμα με τον καταποντισμό των δύο πρώην  «μεγάλων» κομμάτων και  την έξοδο του Λαός και της Ντόρας από τη νέα βουλή , που κάτω από άλλες συνθήκες δεν θα ήταν απλά το ζητούμενο αλλά τόσο ελπιδοφόρο που θα φάνταζε ουτοπικό,  με τον  τρόπο και το σκεπτικό που έγινε και  με αυτό που ανέδειξε με κάνει φοβισμένο.  Όχι για την είσοδο και το ποσοστό της Χρυσής Αυγής.  Κυρίως  για τον τρόπο που αναδείχτηκαν σύμφωνα πάντα με την υποκειμενική μου κρίση οι  νικητές των εκλογών που αδιαμφισβήτητα είναι ο Συριζα, ο Καμμένος και η ΧΑ.  Για το σκεπτικό επιλογής τους.

   Η οργή, ο θυμός, και η αγανάκτηση  εκφράστηκε στις κάλπες.  Οργή όμως που αφορά την τιμωρία των ενόχων για την κατάσταση μιας χώρας που η παιδεία, η υγεία, το κοινωνικό κράτος και η γραφειοκρατία είναι σε τριτοκοσμικά πλαίσια ή μήπως τιμωρία γιατί δεν μπορείτε να μας κάνετε πλέον τα χατίρια όπως μας εκπαιδεύσατε τόσα χρόνια; Αγανάκτηση για την αποκοπή από την κοινωνία και τη συντεχνιακή κάλυψη σκανδάλων ή αγανάκτηση γιατί μας αφαιρέσατε τα οικονομικά  ή συντεχνιακά μας προνόμια (νόμιμα και παράνομα) που μας μάθατε ότι δεν αγγίζονται;  Θυμός γιατί μας εγκλωβίσατε σε μια κατάσταση με το μέλλον μας υποθηκευμένο λόγω του υπέρογκου ακόμα και για πολύ πιο ισχυρές οικονομίες χρέος  ή θυμός γιατί δεν προλάβατε να σώσετε την παρτίδα όπως κάνατε τόσα χρόνια με προϋπολογισμούς που ποτέ δεν τηρούνταν κι ας ήταν δημοσιευμένοι κάθε χρόνο αλλά ποτέ δεν μας απασχόλησε το ότι ήταν εκθέσεις ιδεών που τα κενά τους καλύπτονταν με δανεικά ; 

Οι δύο μεγάλοι νικητές, Σύριζα και Ανεξάρτητοι Έλληνες προέταξαν το αντιμνημονιακό χάιδεμα στα αυτιά μας.  Πύρινοι συναισθηματικοί λόγοι εποχής Ανδρέα Παπανδρέου που ενθουσιάζουν την αρένα, λύσεις απλοποίησης των πάντων, κατηγορώ στους ξένους και τους ανεπαίσχυντους δοσίλογους. Οξύμωρα της άρνησης των συμβάσεων διατηρώντας την ευρωπαϊκή προοπτική… Μεγαλοϊδεατισμός για την Ευρώπη που παρακολουθεί φοβισμένη και με κομμένη την ανάσα για τις εξελίξεις στη χρεοκοπημένη χώρα του απειροελάχιστου ευρωπαϊκού ΑΕΠ που θα σηκώσει το λάβαρο της ευρωπαϊκής αλλαγής και επανάστασης.   

   Η μούντζα στη βουλή ως πολιτική πράξη, οι προπηλακισμοί των εκλεγμένων υπευθύνων, οι απειλές για κρεμάλες, Γουδί και ελικόπτερα, η απομόνωση, το γιαούρτωμα, η αυτοαθώοση μέσω του όχλου της αγανακτισμένης αρένας, μετουσιώθηκαν σε ψήφους προς αυτούς που τη χάιδεψαν και έδωσαν άμεσα ή έμμεσα ελπίδες επιστροφής στο ένδοξο παρελθόν. Οι προηγούμενες πολιτικές διαδρομές ξεχάστηκαν  στην κολυμβήθρα του αντιμνημονιακού λόγου.  «Νέα» πρόσωπα που θα μας φέρουν ελπίδα προηγούνται και εκλέγονται με σταυρό προτίμησης. Γιάννης Δημαράς, Πάνος Καμμένος, Παν.Μελάς, Αλέξης Μητρόπουλος, Βασ.Καπερνάρος, Γιάννης Μανώλης. Παύλος Χαϊκάλης, Π.Κοντογιαννίδης και αρκετοί όμοιοι τους σε πολιτική ή τηλεοπτική διαδρομή.  

   Ο τρίτος νικητής, η νεοναζιστική ομάδα των ηθών της θέσφατης γνώσης και του απόλυτου δίκιου θα κοσμεί τα βουλευτικά έδρανα ενισχύοντας τη δημοκρατία που ήδη είχαμε σε υψηλό επίπεδο. Το ποσοστό της πανελλαδικό και πολύ ψηλό που αναιρεί τις αιτιολογήσεις περί της ανόδου λόγω του γκετοποιημένου κέντρου της Αθήνας και της «εισαγόμενης» εγκληματικότητας και πιστοποιεί πως ένα μεγάλο κομμάτι του ελληνικού πληθυσμού απολύτως συνειδητά διακατέχεται από ρατσιστικές και φασιστικά «φιλοπάτριδες» απόψεις και στάσεις.

Λυπάμαι που δεν μπορώ να ταυτιστώ με τη χαρά στο δικομματικό χαστούκι. Λυπάμαι που ο τρόπος ψήφου των συμπατριωτών μου με κάνει να φοβάμαι.  Λυπάμαι που τα όνειρα μου για τη χώρα μου να γίνει κάποτε ένα ευρωπαϊκό κράτος  φαίνεται πως δεν συνάδει με τα όνειρα των συμπολιτών μου που ζητούν ευρωπαϊκά προνόμια με ανατολίτικη υποκουλτούρα. Λυπάμαι που ανήκω μάλλον στην «ελιτίστικη» (και ας κατηγορθώ για έπαρση) μειοψηφία που δεν αποφασίζει με το θυμικό του παιδιού που του πήραν το παιχνίδι. Ντρέπομαι που βλέπω εκλεγμένους νεοναζί στη χώρα που κάηκαν τα Καλάβρυτα και που οι παππούδες μου πολέμησαν και έζησαν τις θηριωδίες τους. Ντρέπομαι που η χώρα μου έχει δύο ισχυρά ακραία  κόμματα που οραματίζονται τον ολοκληρωτισμό ο καθένας στους πόλους τους. Μα κυρίως πλέον φοβάμαι…