7 Μαΐου 2012

Εκλογικά αποτελέσματα. Λυπάμαι, ντρέπομαι, φοβάμαι...


   Σήμερα ξύπνησα  με ένα μούδιασμα και ένα φόβο. Το εκλογικό αποτέλεσμα με τον καταποντισμό των δύο πρώην  «μεγάλων» κομμάτων και  την έξοδο του Λαός και της Ντόρας από τη νέα βουλή , που κάτω από άλλες συνθήκες δεν θα ήταν απλά το ζητούμενο αλλά τόσο ελπιδοφόρο που θα φάνταζε ουτοπικό,  με τον  τρόπο και το σκεπτικό που έγινε και  με αυτό που ανέδειξε με κάνει φοβισμένο.  Όχι για την είσοδο και το ποσοστό της Χρυσής Αυγής.  Κυρίως  για τον τρόπο που αναδείχτηκαν σύμφωνα πάντα με την υποκειμενική μου κρίση οι  νικητές των εκλογών που αδιαμφισβήτητα είναι ο Συριζα, ο Καμμένος και η ΧΑ.  Για το σκεπτικό επιλογής τους.
   Η οργή, ο θυμός, και η αγανάκτηση  εκφράστηκε στις κάλπες.  Οργή όμως που αφορά την τιμωρία των ενόχων για την κατάσταση μιας χώρας που η παιδεία, η υγεία, το κοινωνικό κράτος και η γραφειοκρατία είναι σε τριτοκοσμικά πλαίσια ή μήπως τιμωρία γιατί δεν μπορείτε να μας κάνετε πλέον τα χατίρια όπως μας εκπαιδεύσατε τόσα χρόνια; Αγανάκτηση για την αποκοπή από την κοινωνία και τη συντεχνιακή κάλυψη σκανδάλων ή αγανάκτηση γιατί μας αφαιρέσατε τα οικονομικά  ή συντεχνιακά μας προνόμια (νόμιμα και παράνομα) που μας μάθατε ότι δεν αγγίζονται;  Θυμός γιατί μας εγκλωβίσατε σε μια κατάσταση με το μέλλον μας υποθηκευμένο λόγω του υπέρογκου ακόμα και για πολύ πιο ισχυρές οικονομίες χρέος  ή θυμός γιατί δεν προλάβατε να σώσετε την παρτίδα όπως κάνατε τόσα χρόνια με προϋπολογισμούς που ποτέ δεν τηρούνταν κι ας ήταν δημοσιευμένοι κάθε χρόνο αλλά ποτέ δεν μας απασχόλησε το ότι ήταν εκθέσεις ιδεών που τα κενά τους καλύπτονταν με δανεικά ; 
Οι δύο μεγάλοι νικητές, Σύριζα και Ανεξάρτητοι Έλληνες προέταξαν το αντιμνημονιακό χάιδεμα στα αυτιά μας.  Πύρινοι συναισθηματικοί λόγοι εποχής Ανδρέα Παπανδρέου που ενθουσιάζουν την αρένα, λύσεις απλοποίησης των πάντων, κατηγορώ στους ξένους και τους ανεπαίσχυντους δοσίλογους. Οξύμωρα της άρνησης των συμβάσεων διατηρώντας την ευρωπαϊκή προοπτική… Μεγαλοϊδεατισμός για την Ευρώπη που παρακολουθεί φοβισμένη και με κομμένη την ανάσα για τις εξελίξεις στη χρεοκοπημένη χώρα του απειροελάχιστου ευρωπαϊκού ΑΕΠ που θα σηκώσει το λάβαρο της ευρωπαϊκής αλλαγής και επανάστασης.   
   Η μούντζα στη βουλή ως πολιτική πράξη, οι προπηλακισμοί των εκλεγμένων υπευθύνων, οι απειλές για κρεμάλες, Γουδί και ελικόπτερα, η απομόνωση, το γιαούρτωμα, η αυτοαθώοση μέσω του όχλου της αγανακτισμένης αρένας, μετουσιώθηκαν σε ψήφους προς αυτούς που τη χάιδεψαν και έδωσαν άμεσα ή έμμεσα ελπίδες επιστροφής στο ένδοξο παρελθόν. Οι προηγούμενες πολιτικές διαδρομές ξεχάστηκαν  στην κολυμβήθρα του αντιμνημονιακού λόγου.  «Νέα» πρόσωπα που θα μας φέρουν ελπίδα προηγούνται και εκλέγονται με σταυρό προτίμησης. Γιάννης Δημαράς, Πάνος Καμμένος, Παν.Μελάς, Αλέξης Μητρόπουλος, Βασ.Καπερνάρος, Γιάννης Μανώλης. Παύλος Χαϊκάλης, Π.Κοντογιαννίδης και αρκετοί όμοιοι τους σε πολιτική ή τηλεοπτική διαδρομή.  
   Ο τρίτος νικητής, η νεοναζιστική ομάδα των ηθών της θέσφατης γνώσης και του απόλυτου δίκιου θα κοσμεί τα βουλευτικά έδρανα ενισχύοντας τη δημοκρατία που ήδη είχαμε σε υψηλό επίπεδο. Το ποσοστό της πανελλαδικό και πολύ ψηλό που αναιρεί τις αιτιολογήσεις περί της ανόδου λόγω του γκετοποιημένου κέντρου της Αθήνας και της «εισαγόμενης» εγκληματικότητας και πιστοποιεί πως ένα μεγάλο κομμάτι του ελληνικού πληθυσμού απολύτως συνειδητά διακατέχεται από ρατσιστικές και φασιστικά «φιλοπάτριδες» απόψεις και στάσεις.
Λυπάμαι που δεν μπορώ να ταυτιστώ με τη χαρά στο δικομματικό χαστούκι. Λυπάμαι που ο τρόπος ψήφου των συμπατριωτών μου με κάνει να φοβάμαι.  Λυπάμαι που τα όνειρα μου για τη χώρα μου να γίνει κάποτε ένα ευρωπαϊκό κράτος  φαίνεται πως δεν συνάδει με τα όνειρα των συμπολιτών μου που ζητούν ευρωπαϊκά προνόμια με ανατολίτικη υποκουλτούρα. Λυπάμαι που ανήκω μάλλον στην «ελιτίστικη» (και ας κατηγορθώ για έπαρση) μειοψηφία που δεν αποφασίζει με το θυμικό του παιδιού που του πήραν το παιχνίδι. Ντρέπομαι που βλέπω εκλεγμένους νεοναζί στη χώρα που κάηκαν τα Καλάβρυτα και που οι παππούδες μου πολέμησαν και έζησαν τις θηριωδίες τους. Ντρέπομαι που η χώρα μου έχει δύο ισχυρά ακραία  κόμματα που οραματίζονται τον ολοκληρωτισμό ο καθένας στους πόλους τους. Μα κυρίως πλέον φοβάμαι…

6 σχόλια:

Στοππάκιος είπε...

Μην ντρέπεσαι, μην λυπάσαι και μην φοβάσαι. Ο ελληνικός λαός είναι άξιος της μοίρας του. Εκφράστηκε δημοκρατικά -έτσι δεν λεν όλα τα κόμματα που μπήκαν στη Βουλή;- αλλά πρέπει επίσης να δεχτούν ότι αυτή η δημοκρατική έκφραση που τους ανέδειξε είναι η ίδια που ανέδειξε και τη Χρυσή Αυγή -δε γίνεται να τη δέχεσαι στη μια περίπτωση και να την απορρίπτεις στην άλλη, σύμφωνα με την κομματική λογική. Εγώ όμως θα είμαι πιο ρηξικέλευθος και θα πω ότι τα περι δημοκρατικότητας είναι ...παπαριές! Ο ελληνικός λαός είναι απαίδευτος, αμόρφωτος, ανεύθυνος -ενεργεί χωρίς να αναλογίζεται τις συνέπειες των πράξεών του και δεν αναλαμβάνει τις ευθύνες του όταν έρχονται- και, σε ορισμένες περιπτώσεις, ηλίθιος. Και να θυμάσαι ότι τα κοινοβουλευτικά σήμερα κόμματα εκπροσωπούν μόνο το 45% του λαού. Το υπόλοιπο 35% απείχε και το 20% ψήφισε κόμματα που δεν μπήκαν στη Βουλή. Εκείνο που θέλω να πω είναι ότι δεν έγινε και καμιά ανατροπή! Απλώς ένα ξαναμοίρασμα της εκλογικής πίτας: ψήφισαν τα σημερινά κοινοβουλευτικά κόμματα οι ίδιοι σκατάνθρωποι που στήριζαν το παλιό πολιτικό σύστημα -και το στηρίζουν ακόμα.

Αντίλογος είπε...

Πόσο θα ήθελα Στοππάκιε να διαφωνήσω μαζί σου.. Δεν μπορώ πουθενά στην προκειμένη περίπτωση.

ο δείμος του πολίτη είπε...

Παραβλέπεις σημαντικά σημεία νομίζω. Πολιτική σε δημοκρατία χωρίς να ακούς το λαό δεν υπάρχει, όπως δεν υπάρχει και μονόδρομος ή αδιέξοδο. Μόλις καταποντίστηκαν τα δύο κόμματα, αμέσως άρχισαν να μιλάνε για "ανάπτυξη", για "συζητήσεις για αλλαγές" (χωρίς καν να είναι πρωθυπουργός ο Τσίπρας ή η Παπαρήγα -sic).

Από το 2004 μέχρι σήμερα οι πολιτικοί επέλεγαν να μην ακούν τους πολίτες. Και αυτό το πλήρωσαν μετά το βιασμό και την επιλογή στρατοπέδου στον πόλεμο που ξέσπασε.

Ο ΣΥΡΙΖΑ (σε αντίθεση με τους ΑΝΕΛ) δεν ήταν τυχαία επιλογή, γιατί στο χώρο της αριστεράς υπήρχαν κι άλλες ανέξοδες επιλογές. Αν ο πολίτης ψήφιζε θυμωμένος, μόνο βάσει θυμικού, θα στήριζε το ΚΚΕ που δε θέλει να κυβερνήσει ή τον Κουβέλη για τον ίδιο λόγο.

Οι Πολίτες στήριξαν ελπίδα. Δίνουν μια ευκαιρία στην ελπίδα, σε εκείνους που -από το 2008 ακόμα αλλά ειδικά- τα δύο χρόνια ήταν δίπλα σε όλα τα κοινωνικά κινήματα και τόλμησαν κι είπαν το άρρητο: συνεργασία σε μία κοινή βάση μπας κι αλλάξουμε την πολιτική που μας επέβαλαν χωρίς να μας ρωτήσουν.

Αυτό είναι αριστερή-κινηματική λογική και μόνο ο Τσίπρας (το πιστώνεται και προσωπικά) προσπάθησε να το υλοποιήσει ή έδειξε ότι θέλει να το υλοποιήσει. Ας μη βαφτίζουμε τους Έλληνες ηλίθιους ή απλά θυμωμένους. Είναι άδικο γιατί δε μιλάμε για ένα πρόσωπο, αλλά για εκατομμύρια πολίτες που ψήφισαν ανά μόνας.

ck είπε...

Σύμφωνοι.
Αλλά.
Μην ξεχνάμε και τα πλεονεκτήματα των προχθεσινών εκλογών.
1. Πολύ μεγάλη ήττα της ΝΔ και συντριβή (πιστεύω οριστική) του ΠΑΣΟΚ, που είχαν το θράσος να ζητούν για ακόμα μια φορά την ψήφο του ελληνικού λαού, με την ίδια πολιτική και ρητορική που μας οδήγησε στην χρεοκοπία.
2. Πολύ πιο ακριβής απεικόνιση των πεποιθήσεων και των τάσεων της ελληνικής κοινωνίας, χωρίς τα φτιασίδια που εξασφάλιζε η εξαγορά ψήφων απο τον δικομματισμό.
Το ότι η πραγματική εικόνα της ελληνικής κοινωνίας είναι αποκρουστική, δεν αποτελεί λόγο να μην την κοιτάξουμε κατάμματα. Είναι μια απαραίτητη αρχή.
3. Το αποτέλεσμα φαίνεται βραχυπρόθεσμα καταστροφικό, αλλά είναι πολύ πιθανόν να είναι μακροπρόθεσμα σωτήριο.
Αυτό ακριβώς το αποτέλεσμα μπορεί να διαλύσει, πολύ γρήγορα, τους μύθους, τον παραλογισμό και την μεταφυσική του ελληνικού πολιτικού συστήματος και της ελληνικής κοινωνίας.
Και αυτό είναι πάντα το πρώτο βήμα προς την απεξάρτηση.

Αντίλογος είπε...

Δείμο θα διαφωνήσω
Αδιέξοδα στη δημοκρατία και μονόδρομοι ασφαλώς και δεν υπάρχουν, αρκεί βέβαια οι πολιτικές που πρεσβεύονται να μην είναι ακραίες και να μπορεί να βρεθεί κοινός δρόμος. Διαφορετικά θα πρέπει οι ίδιοι οι φορείς να τον ανακαλύψουν. Για το τι λένε και τι θυμήθηκαν τα δύο κόμματα μετά το αποτέλεσμα της Κυριακής δεν είναι κάτι που δεν είναι αναμενόμενο.
Τώρα, στο ποσοστό του Σύριζα ασφαλώς και υπήρχε κατά τη γνώμη μου επιλογή βάσει θυμικού. Δεν αφορά το σύνολο και ασφαλώς η δυναμική του σε σχέση με συνειδητή ψήφο ήταν μεγαλύτερη από του Καμμένου. Δεν γίνεται όμως συλλήβδην η μια δυναμική να είναι συνειδητή και η άλλη με βάσει μόνο το θυμικό.
Η άποψη που εξέφρασα δεν κατηγοριοποιεί όλους τους Έλληνες σε ηλίθιους ή θυμωμένους. Υπάρχει όμως ένα πολύ μεγάλο κομμάτι αριθμητικά –και συνήθως είναι αυτό που διαμορφώνει δυστυχώς τα πράγματα- που άγεται και φέρεται είτε καιροσκοπικά είτε με βάση το τι επιθυμεί να ακούσει και ας είναι και παραμύθι.

Αντίλογος είπε...

Χρίστο
Δεν αναιρώ τα πλεονεκτήματα και συμφωνώ με τις επισημάνσεις σου. Το δείγμα είναι σίγουρα πιο αντιπροσωπευτικό σήμερα απ ότι πρίν. Ασφαλώς και πρέπει να κοιτάξουμε όλοι μας την αποκρουστική εικόνα της ελληνικής κοινωνίας και να την αποδεχτούμε. Για να συμβεί όμως η απεξάρτηση πρέπει να μην την ξαναχαιδέψουμε, να μην την παραμυθιάζουμε και να μην την συγχωρούμε. Και εκεί έγκειται η δυσκολία της απομόνωσης των καιροσκόπων που θα τρέξουν να προσφέρουν απλόχερα το χάδι στην παθογένεια.