Αυτοκτονία 77χρονου. Η αντίδραση μιας κοινωνίας που στρουθοκαμηλίζει στο λαϊκισμό της.

   Χτες η ελληνική κοινωνία χτυπήθηκε από το «ηλεκτροσόκ» της αυτοκτονίας του 77 χρονου. Η επικαιρότητα πλημύρισε με οργή, πόνο, διαπιστώσεις. . Τα media, τα blogs, οι ηλεκτρονικές εκδόσεις διανθίστηκαν με πόνο, αγωνία, θλίψη. Εξάλλου το τραγικό συμβάν είχε σενάριο, συμβολισμό, αίμα, σοκ, όλα τα συστατικά media-kης επιτυχίας. Κάτι που δεν έχουν προφανώς οι υπόλοιπες αυτοκτονίες συνανθρώπων που γίνονται καθημερινά και στην καλύτερη περίπτωση αποτελούν μονόστηλο. Και που ίσως οι στιγμές πριν την απόφαση τους να ήταν πιο οδυνηρές από του 77χρονου αν και δεν μπορεί ποτέ να μετρηθεί η απόγνωση σε βαθμίδες.

   Δεν προσπαθώ να ακυρώσω το συμβάν. Ούτε την τραγικότητα του. Η απώλεια της ζωής είναι από τη φύση της οδυνηρή πόσο μάλλον όταν περνάει από την αυτοχειρία. Πιστεύω πως είναι αυτονόητη η θλίψη, η στενοχώρια, οι παραλληλισμοί που κάνει ο καθένας μας. Στην προκειμένη περίπτωση όσοι βλέπουμε τους γονείς μας μετά από χρόνια δουλειάς και εισφορών να χαρτζιλικώνονται από το κράτος και να προσπαθούν να ζήσουν είτε με αποθέματα όσοι έχουν καταφέρει να έχουν, είτε χωρίς σε ένα αέναο αγώνα επιβίωσης, δεν γίνεται να μην νιώσαμε ένα κόμπο στο στομάχι .

    Με «ενοχλεί» όμως η εκμετάλλευση του συμβάντος. Από τους πάντες. Από τη θλίψη των πολιτικών, την εκμετάλλευση από τα media,  από εμάς τους ίδιους. Με «ενοχλεί» η «ξαφνική» συνειδητοποίηση της πραγματικότητας, το να γίνει η αφορμή να βγάλουμε από μέσα μας τη δογματική μας αλήθεια εξωραΐζοντας με μιας το στρουθοκαμηλισμό μας.

   Η χτεσινή αυτοκτονία δεν ήταν η πρώτη. Ήταν η πρώτη όμως που είχε σημειολογία και σκοπό την πρόκληση αποτελέσματος ή ταρακουνήματος από τη μεριά του αυτόχειρα. Ήδη όμως  από το 2009 μέχρι και τη 10 Δεκεμβρίου του 2011σύμφωνα με στοιχεία που έχουν κατατεθεί στη βουλή οι αυτοκτονίες αυξήθηκαν σε ποσοστό άνω του 60% σε σχέση με προηγούμενες χρονιές φτάνοντας το διάστημα αυτό τις 1727. Το ποσοστό αύξησης τους δεν έχει να κάνει  με ψυχιατρικά ή καταθλιπτικά αίτια ιατρικής φύσεως αλλά κυρίως με οικονομικά. Χρέη, τράπεζες, τοκογλύφοι, επιχειρήσεις που έκλεισαν, αδυναμία προσφοράς σε προστατευόμενα μέλη.

   Δεν είμαι ειδικός για αρχίσω να επιχειρηματολογώ για την αδυναμία ή μη των ανθρώπων να ανταπεξέλθουν ή για την ψυχολογική τους κατάσταση που επέλεξαν αυτόν τον τρόπο να βάλουν τέλος στη ζωή τους και τα προβλήματα τους. Ούτε με ενδιαφέρουν οι φιλοσοφικές συζητήσεις περί του τρόπου, της ηθικής του. Το ζήτημα είναι πως κάποιος άνθρωπος έφτασε σε ψυχολογική και όχι μόνο κατάσταση να βάλει τέλος στη ζωή του για ζητήματα που απασχολούν και βιώνουμε όλοι μας ο καθένας στο βαθμό του. Μόνο που δεν είναι ο πρώτος και σίγουρα όχι ο τελευταίος. Κι αν η δική του πράξη μας έδωσε την «ευκαιρία» να εξωραΐσουμε τις δικές μας ενοχές για τη μέχρι τώρα αντιμετώπιση των προηγούμενων ειδήσεων αυτοκτονίας για χρέη ή μη που διαβάζουμε καθημερινά αλλά δεν είχαν τον  αντίστοιχο εντυπωσιασμό, χαϊδεύοντας το κεφάλι του παιδιού μας και σκεπτόμενοι ότι δεν συνέβη σε «δικό» μας πρόσωπο, θα ήταν καλύτερα να εκφράζουμε τη θλίψη μας σιγά, χαμηλόφωνα και κάνοντας την αυτοκριτική μας για τον ανθρωπισμό που ως κοινωνία ποτέ δεν δείξαμε. Να αποδώσουμε το φόρο τιμής μας στο μέρος που προέβει στην πράξη  χωρίς τον άκρατο λαϊκισμό και την οχλαγωγία της αγανάκτησης που επιφέρει η συνεχόμενη «πτώση μας από τα σύννεφα». Αυτή που δεν δείξαμε χθες και όπως έχουμε αποδείξει, θα ξεχάσουμε αύριο. Τα σύννεφα πλέον είναι πολύ χαμηλά, και τίποτα δεν δικαιολογεί τον κρότο που νομίζουμε ότι ακούμε  από την πτώση μας..