Μετά το «κούρεμα»……

   Η αναμονή τελείωσε. Tο περιβόητο «κούρεμα» έγινε, οι νέες ορολογίες που έχουν μπει στο καθημερινό μας λεξιλόγιο (haircut, πιστωτικό γεγονός, CDS, EFSF κλπ) και οι αναλύσεις για το τι θα συμβεί σε media, blogs, και κατ ιδίαν συζητήσεις θα δώσουν τη θέση τους στην επεξήγηση της νέας πραγματικότητας. Με το φόβο πάντα αυτή η προσέγγιση της πραγματικότητας να γίνει ως συνήθως επιδερμικά και να καταλήξει όπως πάντα στις ευθύνες της σημερινής κατάστασης και όχι στο ίδιο το αύριο.  

   Αγανάκτηση για τους πάντες, οργή, εθνική έξαρση.  Μια αγανάκτηση που θα γενικευτεί μιας και τα φορολογικά μέτρα που θα εφαρμοστούν το 2012 ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΣ της χτεσινής σύσκεψης θα μας φέρουν ακόμα πιο χαμηλά, ακόμα πιο κοντά στην εξαθλίωση της αξιοπρέπειας μας. Θα ξαναστοχοποιήσουμε τους πάντες ανάλογα με το ποίον -κάτω από της δικές μας απώλειες- βλέπουμε ως υπεύθυνο, θα ξαναστοχοποιήσουμε και εμάς τους ίδιους μιας και τα συμφέροντα των εργασιακών ομάδων που εκπροσωπούμε φαίνονται –και πολλές φορές είναι – αντικρουόμενα.  Τα πάντα όμως σε μια  εν θερμό γενίκευση που ρίχνει το φώς της στα κακώς κείμενα. Οι Δημόσιοι υπάλληλοι είναι συλλήβδην τεμπέληδες, οι ιδιώτες είναι συλλήβδην φοροφυγάδες, οι αγρότες απατεώνες και έχουν όλοι Cayenne, οι ξένοι εποφθαλμιούν τον πλούτο μας,  και πάει λέγοντας.  Και φυσικά την ίδια ώρα που θα είμαστε έτοιμοι να κατασπαράξουμε την απέναντι συντεχνία θα είμαστε ταυτόχρονα και όλοι μαζί ενωμένοι απέναντι  στο σύστημα και το κράτος που όλοι όμως θρέψαμε ή ανεχτήκαμε.

   Πόσο όμως είμαστε προετοιμασμένοι για την επόμενη μέρα; Τι προσδοκίες έχουμε για το αύριο;  Κυρίως όμως πόσο έχουμε συνειδητοποιήσει τη σοβαρότητα της κατάστασης σε επίπεδο πραγματικότητας ; 

   Ανεξαρτήτως του τι θα συμβεί μετά τη χθεσινή σύνοδο, το τι μέτρα θα φέρει, το τι θα αλλάξει, και το αν θα εφαρμοστεί ή θα έχει τη μοίρα της  προηγούμενης του Ιουλίου που ξανά πανηγυρίσαμε  -ως Κυβέρνηση και Media και όχι ως λαός-  το μόνο σίγουρο είναι ένα· Η παγκόσμια οικονομική κρίση που έφερε στην επιφάνεια ΚΑΙ το ελληνικό πρόβλημα δεν πρόκειται να περάσει από τη μια μέρα στην άλλη όχι μόνο για το ελληνικό χρέος –δεν είμαστε μόνοι μας στον κυκλώνα- ανεξαρτήτως των αποφάσεων που πάρθηκαν και θα ξαναπαρθούν στις επόμενες συνόδους που θα ακολουθήσουν.

    Η Ευρώπη βρίσκεται σε αποσύνθεση και ακόμα και όταν τα πράγματα φθάσουν κοινωνικά  σε πανευρωπαϊκό επίπεδο στο απροχώρητο και πιθανώς οδηγηθούν είτε σε μια πολιτική λύση χαλάρωσης αλλά είτε  -που αυτή τη στιγμή φαντάζει το πιο πιθανό-σε συνθήκες διάλυσης, το πρόβλημα στη χώρα μας θα παραμένει.  Και αν η άθλια σημερινή κυβέρνηση που είναι σίγουρο πλέον πως μετράει αντίστροφα φύγει, το ζήτημα δεν είναι αυτή καθ’ αυτή η αλλαγή της αλλά η συνειδητοποίηση από τη μεριά μας της κατάστασης και η προσγείωση μας σε μη ουτοπικές  προσδοκίες. Σε μια αναθεώρηση του γνώμονα με τον οποίο επιλέγουμε είτε το ποίος μας εκπροσωπεί είτε το πώς και πότε αντιδρούμε.

   Δυστυχώς η αντίληψη που κυριαρχεί σήμερα δεν δείχνει κάτι τέτοιο. Διεκδικούμε τα  χαμένα και ελπίζουμε πως η οργή μας θα μας φέρει στην πρότερη κατάσταση.  Κάτι που ενδεχομένως να γινόταν αν η παρούσα οικονομική συγκυρία στην ευρωζώνη αλλά και ευρύτερα δεν ήταν στενωπό της αβεβαιότητας και της ύφεσης. Τα κόμματα θα μπορούσαν να εξακολουθούν να λαϊκίζουν και να συνεχίζουν το «έργο» τους και η νοοτροπία του βολέματος που καλλιεργήσαμε να επανέλθει πανηγυρικά σαν νίκη του λαϊκού κινήματος, σαν μια νέα αλλαγή.

   Η κατάσταση όμως είναι πλέον εντελώς διαφορετική. Η αλλαγή θα πρέπει να είναι στην ίδια μας τη νοοτροπία, στον ίδιο μας τον εαυτό πέρα από τα μικροκομματικά, και ιδιοτελή συμφέροντα μας. Όχι ασφαλώς με την έννοια της αλλαγής που καθημερινά τα media και το εν γένει πολιτικό και επιχειρηματικό σύστημα μας εγκαλεί να γίνουμε οι υπάκουοι, ενοχικοί συνυπεύθυνοι εργάτες γιατί τα «ψέματα τελείωσαν..»  Τα ψέματα ασφαλώς και τελείωσαν μόνο που τελείωσαν για όλους. Και για εμάς που δεν πλουτίσαμε και καλούμαστε μονίμως να πληρώνουμε το λογαριασμό αλλά και για εκείνους που έμαθαν σε αυτή την κατάσταση. 

   Η αλλαγή που θα πρέπει να συντελεστεί έχει να κάνει πρωτίστως με την ανοχή μας και τις προτεραιότητες μας. Η έννοια της συλλογικότητας δεν αποτελεί πλέον τη συμμετοχή μας σε μια απεργία ή σε ένα συνδικαλιστικό ή πολιτικό φορέα. Η έννοια της συλλογικότητας περνάει πρώτα από όλα από τη δική μας στάση ζωής, μοναδικά, και σε προσωπικό επίπεδο. Από τη δική μας άρνηση στην ανοχή της αυθαιρεσίας όπου τη συναντάμε και ασφαλώς από τη δική μας νομιμότητα. Έχουμε μπροστά μας να αντιμετωπίσουμε τεράστια «στοιχήματα».

   Σε μια χώρα που πωλείται σε τιμή ευκαιρίας με νόμους που θα χαλαρώνουν και δεν θα εφαρμόζονται στην «ανάγκη προσέλκυσης κεφαλαίων» το στοίχημα δεν είναι να σώσουμε το δικό μας κομμάτι αλλά να σταθούμε μπροστά και απέναντι στην «ιθαγενοποίηση» μας. Η παραλία που θα παραχωρηθεί και θα στερήσει την πρόσβαση στον κάτοικο της Θράκης, αφορά και τον κάτοικο της Κρήτης, και τον κάτοικο της Αθήνας.  Η οικολογική καταστροφή που θα προξενήσει η «επενδυτική μονάδα» στην Ήπειρο αφορά και τον κάτοικο της Ρόδου. Η κατάργηση του νοσοκομείου στις Κυκλάδες αφορά και τον κάτοικο στο Ιόνιο.

    Θα πρέπει να ανακαλύψουμε την έννοια της αλληλεγγύης που ποτέ δεν μας έμαθαν και ποτέ δεν ενδιαφερθήκαμε να μάθουμε. Κυρίως όμως στις επερχόμενες εκλογές που σύντομα θα έρθουν θα πρέπει να είμαστε παρόντες και με σαφή πλέον «θέλω» που υπερβαίνουν τα προσωπικά μας συμφέροντα. Να πάψουμε να αποτελούμε το στατιστικό δημοσκοπικό λάθος του δικομματισμού, να καταστήσουμε σαφές πως ο διάλογος και το κοινωνικό κράτος ειδικά σε περιόδους οικονομικής κρίσης και εξαθλίωσης αποτελεί προαπαιτούμενο και όχι κάτι απλά επιθυμητό. Πως ξυπνήσαμε από το λήθαργο και οι πολιτικές της εφήμερης στατιστικής επιτυχίας είναι για το καλάθι των αχρήστων όταν διακινδυνεύει έστω και μία ζωή από αυτές.  Γιατί αυτή η ζωή που σήμερα απλά διαβάζουμε σε μικρά γράμματα στο ενημερωτικό Blog ή την εφημερίδα αύριο θα είναι του παιδιού μας.