Το ξύπνημα από τον ιλουστρασιόν μας λήθαργο

    Οι γιορτές τελείωσαν μόνο που φέτος η πραγματικότητα δεν έλαμψε δια της απουσίας της κατά την εορταστική περίοδο. Ήταν παντού βαραίνοντας το εορταστικό «κλίμα». Έχουμε συνηθίσει να λέμε πως ευθύνεται ο φόβος, η κινδυνολογία για το 2011 που γνωρίζουμε όλοι πως θα είναι δύσκολο, η έλλειψη προοπτικής ή οραμάτων για τη ζοφερότητα του μέλλοντος. Μόνο που το «κλίμα» και η μη ιλουστρασιόν -όπως έχουμε συνηθίσει τόσα χρόνια- εκδοχή του δεν αφορά όλους μας. Για την ακρίβεια δεν αφορά ένα πολύ μεγάλο πλέον κομμάτι των συνανθρώπων μας που είναι άνεργοι, που έβαλαν λουκέτο, που χρωστούν, που χάνουν το νόημα της ζωής τους. Γιατί  πολύ απλά το «κλίμα» για αυτούς δεν έχει αλλαγές και εορτολόγια στον αγώνα να περισώσουν την αξιοπρέπεια τους που ποδοπατείτε καθημερινά από όλους μας.

     Όλους εμάς, που στρουθοκαμηλίζουμε πως η κατάσταση τους είναι «μακριά» μας ενώ είμαστε όλοι εν δυνάμει άνεργοι, άεργοι και πτωχευμένοι. Που διαχωρίζουμε τους «αμνούς» από τα «ερίφια» ανάλογα με την επαγγελματική μας κατάσταση και ανάλογα με το αν έχουμε μονιμότητα, αν ανήκουμε ή όχι στους «προνομιούχους» των κλειστών επαγγελμάτων, αν οι απέναντι ήταν πράσινοι, γαλάζιοι ή κόκκινοι. Σε έναν αγώνα χτυπημάτων κάτω από τη μέση με σκοπό την πρόσκαιρη διατήρηση μας στην κάστα των μη πτωχευμένων. Έχοντας όμως πτωχεύσει σε αξίες, συνείδηση και  ανθρωπισμό.

    Όλους εμάς που εξοργιζόμαστε με τον κάθε Πάγκαλο όταν μας αποκαλεί κοπρίτες και όχι με τον εαυτό μας που τον εκλέγουμε ενώ κουνάμε συγκαταβατικά το κεφάλι στις δηλώσεις του Προέδρου της Δημοκρατίας για τη διαφθορά του πολιτικού κόσμου, όταν ο ίδιος την εποχή που ήταν ενεργός «δάνειζε» νομότυπα άρα και ηθικά για να στεγαστεί ο γεροντοέρωτας του τότε ηγέτη μας που είχε οικονομικό «πρόβλημα»..

    Όλους εμάς που έχουμε κλειστεί στον ελλαδικό μας μικρόκοσμο έχοντας πειστεί πως είμαστε η ρίζα του κακού, από όλους αυτούς που δεν βιώνουν την ασφυξία που μας επέβαλαν, ενώ είμαστε μέρος ενός ευρύτερου οικονομικού προβλήματος μιας Ευρώπης που ξαναζεί μέρες μεσοπολέμου

    Όλους εμάς τελικά που εξακολουθούμε να βρισκόμαστε εν υπνώσει περιμένοντας υπομονετικά τη σειρά μας σε μια οικονομική σφαγή που δεν μας στερεί μόνο την απολεσθείσα κυριαρχία αλλά το ίδιο μας το δικαίωμα στη ζωή.

   Ακούμε συνέχεια πως το μνημόνιο, τα μέτρα, και γενικά όλη η σημερινή κατάσταση είναι μια ευκαιρία να αλλάξουμε. Αν υπάρχει κάτι όμως που θα πρέπει να αλλάξουμε ανεξαρτήτως κρίσης και μέτρων, αυτό είναι ο εθνικός μας φιλοτομαρισμός, η ραγιάδικη ανασφαλής νοοτροπία μας και η μη αναγνώριση των δικών μας ευθυνών. 

     Αν κατανοήσουμε πως η δική μας ευημερία περνάει μέσα από την ευημερία του διπλανού μας ο οποίος δεν είναι απέναντι αλλά δίπλα μας, αν  από διασκορπισμένο και κατά συντεχνία κοπάδι καταφέρουμε να γίνουμε ένα ανομοιογενές αλλά ανθρώπινο σύνολο, αν εν τέλει καταφέρουμε να ξυπνήσουμε και γίνουμε η «κοινή γνώμη» που -όσο κι αν επιχειρήσουν να ποδηγετήσουν- αντιδρά, είναι παρούσα, ζητά το λόγο και τιμωρεί, τότε το αύριο μπορεί να αργήσει να ξαναγίνει ιλουστρασιόν αλλά θα έχουμε κερδίσει πως θα είναι ανθρώπινο. Θα έχουμε ξανακερδίσει το δικαίωμα να ονειρευόμαστε.