8 Νοεμβρίου 2010

Αποχή..Ο επινίκιος “αυτισμός” των μεγάλων χαμένων ..

   Η Κυριακή των νικητών έλαβε τέλος και από σήμερα ξεκινά η μάχη των μεγάλων χαμένων. Η μεγάλη κερδισμένη, η στρεβλή, και παραμορφωμένη συστημική μας «δημοκρατία» του 50%, μπορεί πλέον να κοιμάται ήσυχη. Κανένα μνημόνιο, κανένα δίλλημα και καμία στέρηση δικαιώματος δεν μπορεί να ξυπνήσει ένα λαό που κοιμάται -αν δεν έχει ήδη πεθάνει- μαζί με τη χρεοκοπία του. Ο λαός δέχεται να εκτιμηθεί, να αναλυθεί και εν τέλει να καταταχθεί η αποχή του κατά το δοκούν και ανάλογα με το ποιος από τους νικητές προβεί στην ανάλυση. Υποταγμένος στη μοίρα του πολιτικού ραχατιού με τον οποίο έχει ποτιστεί, απόλαυσε τον αντιστασιακό καφέ του την ηλιόλουστη κυριακάτικη μέρα και το βράδυ άκουσε υπερήφανος όλους να του χαϊδεύουν τα αυτιά για την πράξη ευθύνης του να απέχει. Τι και αν τον αποθέωναν όλοι αυτοί που τον έχουν φέρει σε αυτή την κατάσταση; Τι και αν μιλούσαν εξ ονόματος του όλοι οι τρόφιμοι  ενός συστήματος «εκμετάλλευσης» του δημοσίου χρήματος που σε μια κανονική δημοκρατία θα έπρεπε να είναι τρόφιμοι σωφρονιστικών ιδρυμάτων; Τι και αν όλοι οι αυτόκλητοι υπερασπιστές και αναλυτές του μιλούσαν με την ψυχολογία του ναυαγού που μόλις σώθηκε από τη σύγκρουση από το παγόβουνο; Τι τελικά, κι αν μιλούν εξ ονόματος του όλοι αυτοί που έτρεμαν την ετυμηγορία του και ονειρευόντουσαν την αποχή του για να αθωωθούν στην εκλογική κολυμβήθρα;
    Ο λαός θέλει «γλείψιμο» και κολακεία ανεξαρτήτως του ποιος του το προσφέρει. Εξάλλου ψηφίζει στις δημοσκοπήσεις, προβληματίζεται πολιτικά με Λαζόπουλο, έχει στο σπίτι του ένα δίσκο του Θεοδωράκη  και υπήρξε μέλος μιας φοιτητικής κίνησης στο παρελθόν. Γιατί να σηκωθεί να πάει να ψηφίσει άκυρο ή λευκό δίνοντας το μήνυμα πως ναι μεν είναι αηδιασμένος αλλά είναι ΚΑΙ παρών; Γιατί να πάει να ψηφίσει  έναν υποψήφιο σε διαφορετικό από αυτό του, πολιτιστικού  και οικονομικού του βιασμού κόμμα, ή έστω έναν υποψήφιο που στέκεται απέναντι από  τον αποδεδειγμένα αποτυχημένο και  εκφραστή της μιζέριας του πρώην εκλεγμένο;  
    Αυτό προϋποθέτει  συμμετοχή, ταλαιπωρία, ουρές ενδεχομένως,  δυσκολία στο παρκινγκ και είναι Κυριακή, ημέρα ραστώνης. Υπάρχει και ο κίνδυνος να πρέπει μετά να συνεχίσει αυτή του την πράξη της συμμετοχής και είναι πολύ κουρασμένος από τα βάρη που του φόρτωσαν αυτοί που τον αποθεώνουν. Πρέπει να είναι δυνατός για να ανταπεξέλθει στα νέα μέτρα, στη νέα υποβάθμιση και στην επερχόμενη ανακοίνωση της αναθεωρημένης του χρεοκοπίας. Πρέπει να κρατήσει την αγανάκτηση του για να την κάνει ψήφο προσδοκίας στον επόμενο ηγέτη που θα του παρουσιάσει ως σωτήρα το σύστημα εξουσίας, τον επόμενο καρπό του δικομματικού σωλήνα. Τότε που θα ξανασυναθροίσει την ψήφο του με αυτή των καταταγμένων «προβάτων» του υπόλοιπου 50% που δεν νοείται να αγνοήσουν τη συσπείρωση που τους “επέβαλε” ο αρχηγός, και των κομματικών μελών που έχουν ταυτίσει τη ζωή την αξιοπρέπεια και την αξιοκρατία κάτω από τη σημαία της παράταξης που τους «βολεύει».       
     Ως τότε όμως θα διατηρεί την οργασμική του πολιτικά ψευδαίσθηση πως αποτελεί τη σκεπτόμενη σιωπηρή πλειοψηφία και τον καταλύτη στις εκλογές που δε θα αργήσουν υπό το βάρος της τραγικής σημερινής κατάστασης και της ανικανότητας των πολιτικών που έμμεσα ή άμεσα επέλεξε για να διαχειριστούν ή να αντιπολιτεύονται.  Είναι όμως “Νικητής” στην μάχη ενός ακήρυχτου πολέμου που σήμερα ακούει τους επινίκιους ύμνους αγνοώντας το πιο σημαντικό. Πως η μάχη ήταν τελικά ενάντια στον εαυτό του κάνοντας τελικά τη νύχτα των πολλών νικητών ως τη νύχτα των μεγάλων χαμένων..   

10 σχόλια:

Leo Kastanas είπε...

Σωστά τι άλλο να πω;

amesoslogoskaidrasi2 είπε...

Κατά τη γνώμη μου, η κοινωνική υποκρισία είναι σίγουρα ίδιον της ελληνικής κοινωνίας. Όλοι δηλώνουν δημοκράτες και στην πράξη είναι βασιλικότεροι του βασιλέως, φιλόξενοι και είναι ρατσιστές και ξενοφοβικοί, επιβήτορες αλλά είναι μαμόθρεφτοι, αντιστασιακοί και είναι έτοιμοι να ενισχύσουν τον «δικό τους».
Αν δούμε τον όρο αποστασιοποιημένα από την ψυχολογική σημασία του και επικεντρωθούμε στην κοινωνιολογική διάσταση θα σκεφτούμε ότι έχει τη σημασία της μη συνειδητότητας. Άρα, η αποχή μπορεί να ερμηνευτεί ως μια διαισθητική – όχι ακόμη συνειδητή – πράξη αμφισβήτησης του συστήματος.
Εξάλλου, η υποκρισία χαρακτηρίζει και την εξουσία. Οπότε ο κόσμος – που γνωρίζει καλά αυτήν την υποκρισία – με την υποκριτική συμπεριφορά του αμφισβητεί τελικά την ίδια την εξουσιαστική υποκρισία.
Αθήνα, 10/11/2010
Δημήτρης Φασόλης

anidifranco είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
anidifranco είπε...

Χμμ..δεν μπορώ να διαφωνήσω, μα δεν μπορώ να συμφωνήσω κιόλας με όσα γράφεις. Αυτό είναι το κακό σήμερα, αυτή είναι η δυσκολία όσων μπαίνουν στο πειρασμό να δώσουν χαρακτήρα στην αποχή. Οι απόψεις μας συμπίπτουν ως προς τον πιθανό χαρακτήρα της αποχής, όμως μπαίνω στο πειρασμό να σου πω ότι είσαι αυστηρός στην ανάλυση σου. Η σιχαμάρα έχει πολλά πρόσωπα. Η παραίτηση έχει πολλά ψυχολογικά στάδια, ξεκινά από την απογοήτευση και μπορεί να φτάσει και μέχρι την τρέλα. Έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας, θα δούμε ακόμη πολλά, έχε υπομονή.

Αντίλογος είπε...

@ Δημήτρη

Θα με βρεις απόλυτα σύμφωνο ως προς τις επισημάνσεις σου για την κοινωνική υποκρισία της ελληνικής κοινωνίας. Δε θα διαφωνήσω ούτε με το σκεπτικό σου να ερμηνεύσεις την αποχή ως διαισθητική πράξη αμφισβήτησης. Απεναντίας μου άρεσε πάρα πολύ αυτή η προσέγγιση. Τα μέχρι τώρα δείγματα όμως της συμπεριφοράς μας ως λαού απέναντι στην εκάστοτε εξουσία με κάνουν να πιστεύω πως το ποσοστό της αποχής που εκφράστηκε με αυτό ή με αντίστοιχο σκεπτικό αποτελεί τη μικρή μειοψηφία από το σύνολο των απεχόντων. Μακάρι να κάνω λάθος..
Ευχαριστώ που πέρασες από εδώ

@ anidifranco

Το ξέρω πως η ανάρτηση μπορεί να χαρακτηριστεί αυστηρή, μη σου πω και απόλυτη. Ασφαλώς και πιστεύω πως ένα κομμάτι της αποχής δεν είχε τα χαρακτηριστικά που ανέφερα και όντως επέλεξαν την αποχή ως αντίδραση αλλά και αποτέλεσμα διεργασιών σκέψης. Όπως έγραψα και στο Δημήτρη παραπάνω, έχω την εντύπωση πως αποτελεί τη -με μεγάλη διαφορά- μειοψηφία του ρεύματος. Ο λόγος που με έκανε να πάρω αυτή τη θέση είναι η «κολακεία» και αναλύσεις περί αποχής που κατά την προσωπική μου άποψη δεν συνάδουν καθόλου με τη μέχρι σήμερα πολιτική μας συμπεριφορά ως λαού. Και επειδή δεν πιστεύω ούτε πως ωριμάσαμε ξαφνικά, ούτε πως μάθαμε να δρούμε και να περνάμε μηνύματα συλλογικά, εξέφρασα την άποψη πως και η αποχή είναι μέρος της παθογένειας μας. Ειδικότερα δε όταν αυτοί που μας “κολακεύουν” είναι όλοι αυτοί που φοβούνται την ψήφο μας. Το μοναδικό μας μέσο εντολής και αντίδρασης της κοινοβουλευτικής μας δημοκρατίας απέναντι στον πολιτικό κόσμο και τους συν αυτώ.
Σίγουρα πάντως έχουμε πολλά να δούμε ακόμα και εδώ θα είμαστε να τα σχολιάζουμε μιας και δεν χάνω ανάρτηση σου και δεν στο λέω για να ανταποδώσω αυτά που έχεις κατά καιρούς γράψει, δεν ανήκει στην κοσμοθεωρία μου κάτι τέτοιο, αλλά γιατί ο προσωπικός τόνος που έχεις σε αυτές είναι τρομερά αληθινός χωρίς ίχνος «δήθεν»..

NOSTOS είπε...

Τελικα εγινε η αποχη το μειζον πολιτικο γεγονος της εβδομαδας που περασε..Αν υποθεσουμε οτι η αποχη εγινε κατω απο σκεψη και αναλυση,τοτε ναι συμφωνω οτι αυτη η αποχη εχει τα χαρακτηριστικα μιας πολιτικης θεσης-αντιδρασης εναντια στην πολιτικοοικονομικη αλλα και πολιτισμικη παρακμη που βιωνουμε σημερα,κανεις ομως απο τους πολιτικους δεν μπηκε στον κοπο να αναλυσει γιατι το 40% των πολιτων δεν πηγε να ψηφισει,να ψαξει δηλαδη την πραγματικη αιτια,και οχι τις ερμηνειες περι δηθεν απολιτικ.Ειναι μεγαλο το θεμα και ο καθε ενας μπορει ναδωσει την δικη του ερμηνεια.

amesoslogoskaidrasi2 είπε...

Το πιο πιθανό είναι ότι μιλάμε για μικρό ποσοστό αυτών που αμφισβητούν την εξουσία. Όμως εδώ χρειάζεται νομίζω μια διευκρίνιση: Αν η διαισθητική στάση εκφραζόταν και με άλλες συμπεριφορές και φανερούς τρόπους, τότε θα επρόκειτο για συνειδητή και όχι ασυνείδητη αντίδραση. Αν είναι πράγματι διαισθητική πράξη, τότε έχει να κάνει με άμεση – μη συνειδητή πρόσληψη της εμπειρίας, χωρίς αναστοχασμό∙ που όμως υπερβαίνει και την ίδια την καθημερινή εμπειρία προς μια πιο διαυγή σύλληψη της πραγματικότητας. Η οποία, εντούτοις, δεν έχει γίνει ακόμη λόγος και σκόπιμη πράξη.
Ευχαριστώ
Δημήτρης Φασόλης

Ανώνυμος είπε...

Βρε ανάβασες κείμενο για πάρτη μου;
:)))
Γιατί πως το σκέφτηκαν και οι 50 στους εκατό δεν ξέρω, και γιατί δεν είχαν όλοι το ίδιο σκπετικό, αλλά εγώ γιατί δεν πήγα να ρίξω άκυρο ή λευκό θα στο εξομολογηθώ.
Γιατί ενώ το μήνυμά μου θα ήταν "με έχετε όλοι σας προδώσει και είστε όλοι άχρηστοι να δώσετε λύσεις", διαφορετικά κάποιον απ΄όλους θα επέλεγα, δεν γούσταρα να το εκλάβουν μερικοί σαν υποταγή στην γραμμή τους και να μετράνε και εμένα με την μιζέρια και τον στρουθοκαμηλισμό που όλοι το έκαναν το βράδυ στα κομπιουτεράκια τους με τα συν και τα πλην να έχουν πάρει φωτιά.
Αυτό. Και μόνο.
Γιατί όσο με πειράζουν οι μονόδρομοι του τύπου "μνημόνιο ή χανόμαστε" άλλο τόσο κανένα πρόβλημα δεν μου λύνουν εκείνοι που ισχυρίζονται "όχι μνημόνιο να μην χαθούμε". Όποιος έχει την λύση και τα α......α να την εφαρμόσει ας βγει μπροστά. Και ενώ μέχρι πρότινος πίστευα ότι απλά κανείς δεν έχει την λύση, όσο περνά ο καιρός όλο και σιγουρεύομαι ότι απλά κανένας δεν έχει τα α.....α να εφαρμόσει την δική του λύση. Απλά και ξεκάθαρα. Και ισχύει για όλους ανεξαιρέτως.
Και ο μεγαλύτερος κίνδυνος που εμπεριέχει αυτή η τακτική, είναι πολύ απλά η πλειοψηφία κάποια στιγμή να επιβραβεύσει όχι την λάθος λύση που κάποιος εφαρμόζει αλλά το γεγονός και μόνο ότι πράττει το οτιδήποτε.

Παρακαλώ η γνώμη μου να ληφθεί σοβαρά υπόψην καθ΄ότι διαθέτω πολλούς δίσκους του Θεοδωράκη, έχω υπάρχει μέλος φοιτητικής και κομματικής οργάνωσης, έστω κι αν δεν προβληματίζομαι πολιτικά με τον Λαζόπουλο αλλά ομολογώ ότι μαζί του γελάω πολλές φορές, γεγονός που καθόλου δεν θα ενέκριναν οι αρχηγοί της φοιτητικής και κομματικής μου παράταξης γι΄αυτό και χωρίσαμε νωρίς.... :))))

Αντίλογος είπε...

Φοραδίτσα μου καιρο εχουμε να τα πουμε.Ναι, ακριβώς εσένα είχα στο μυαλό μου όταν το έγραφα :P
Δεν διαφωνώ με αυτό που αναφέρεις για την "υποταγή στη γραμμή" και τα κομπιουτεράκια.Ομως το ίδιο και σε υπέρμετρα μεγαλύτερο βαθμό δεν έγινε με την αποχή; Ούτος η άλλως όπως έχω ήδη απαντήσει, ασφαλώς και ένα κομμάτι της αποχής είχε τα δικά σου κριτήρια. Μόνο που πιστεύω πως δεν ανήκει στην πλειοψηφία της...Τώρα οι επισημάνσεις σου περι απουσίας α...ων όχι απλά με βρίσκουν σύμφωνο αλλά τις προσυπογράφω.Κάτι που θα έκανα βέβαια και στα κείμενα σου γενικότερα ούτως ή άλλως.

Unknown είπε...

Καλησπερα Λεο, εξαιρετικο το πονημα!!!!!
Φοβαμαι πως οι περισσοτεροι απ' αυτους πιστευουν πως βρηκαν μια θεση στην ζωη και περνουν καλα.Δεν εχουν αντιληφθει πως ειναι προσωρινη!!!!!!Αλλοι εχουν απο καιρο χασει την ταυτοτητα τους χω...ρις να τους ενδιαφερει να την ψαξουν καθως σε καθε σταθμο αλλαουν ονομα και διευθυνση, ......................Εμεις θα συνεχιζουμε να σφυριζουμε παντα θα υπαρχει καποιος που μας ακουσει.
Καλο βραδυ.............