Εκλογές Νοεμβρίου. Ένα μεγάλο στοίχημα για εμάς και όχι για τα κόμματα

   Από τον αστερισμό της καλοκαιρινής ραστώνης μπαίνουμε σιγά-σιγά στον αστερισμό των αυτόδιοικητικών εκλογών. Τις εκλογές τοπικών αρχόντων που- όπως έχουμε ακούσει πολλές φορές στο παρελθόν και θα ακούσουμε άλλες τόσες τον επόμενο μήνα- «πλαταίνουν» τη δημοκρατία δίνοντας βήμα και ρόλο σε απλούς πολίτες να εμπλακούν με τα κοινά. Αρκεί αυτοί οι «απλοί» πολίτες να ενταχθούν στο συνδυασμό που θα πάρει το κομματικό χρίσμα και θα ηγείται από ανθρώπους που, είτε έχουν αποτύχει να εκλεγούν βουλευτές αλλά διαθέτουν τοπικά μια «δεξαμενή» ψηφοφόρων ,ή αποτελούν εν ενεργεία βουλευτές που παίζουν το ρόλο του καμικάζι μιας εκλογικής αναμέτρησης λόγω της άμεσης πρόσβασης και στήριξης τους από τα ΜΜΕ, είτε ως είθισται να συμβαίνει τα τελευταία χρόνια, αποτελούν μωροφιλόδοξους πολιτικούς αριβίστες που αποσκοπούν στην πολιτική τους ανέλιξη στα ηγετικά κομματικά κλιμάκια επενδύοντας στην αυτοδιοίκηση και στους αλληλένδετους με την κομματοκρατία μηχανισμούς της. Ανεξάρτητοι, νέοι ή έμπειροι, με όραμα για την πόλη ή την περιφέρεια που συνήθως δεν κατοικούν, χωρίς πρόγραμμα και με δεσμεύσεις ευχολογίων που κρατούν μέχρι την επομένη των εκλογών, θα αναλωθούν σε συζητήσεις επί συζητήσεων εμπλουτισμού του πανάκριβου τηλεοπτικού χρόνου. Κανείς απερχόμενος δεν θα κάνει απολογισμό πεπραγμένων και οικονομικής διαχείρισης, κανείς δε θα αναφερθεί στη σχέση του με το κόμμα που έδωσε το χρίσμα και κανείς δε θα αναφερθεί στα νέα δεδομένα της αυτοδιοίκησης μετά την ψήφιση του σχεδίου Καλλικράτη που οι περισσότεροι εξάλλου γνωρίζουν ως όνομα αλλά αγνοούν ως ουσία ακόμα και αν ως βουλευτές κάποιοι τον ψήφισαν ή καταψήφισαν.

   Η κρίση του πολιτικού συστήματος κράτησε μόλις μια βδομάδα του Μαΐου και τόσο το κυβερνών όσο και τα υπόλοιπα κόμματα, επιλέγουν τους υποψήφιους και την προεκλογική τους πολιτική με την ίδια συνταγή των προηγούμενων αναμετρήσεων. Η λεκτική, η στόχευση αλλά κυρίως τα παιχνίδια των εσωκομματικών τους ισορροπιών ακολουθούν τη χρόνια μικροπολιτική τους αντίληψη και νοοτροπία να μας αντιμετωπίζουν ως ανεγκέφαλους ψηφοφόρους αγκυλωμένους στα κομματικά στεγανά .

   Το δικό μας «πάγωμα» που ακολούθησε τη μετά μνημόνιο εποχή και όλα όσα αυτή έφερε και θα φέρει σε όλα τα επίπεδα της ζωής και της ελευθερίας μας, έχει εκληφθεί ως παγιωμένη θέση ενός λαού που δεν αντιδρά και μπορεί να χαλιναγωγηθεί εύκολά από τα ΜΜΕ και τις συνδικαλιστικές ηγεσίες. Η κάθαρση έγινε μια απλή παρέλαση «αθώων» νομικά καρικατούρων στις κάμερες καθώς βγαίνουν από τις στημένες επιχορηγούμενες από τον προϋπολογισμό της βουλής εξεταστικές επιτροπές, και η συμπεριφορά ολόκληρου του σάπιου πολιτικού μας συστήματος έχει επανέλθει πλήρως στην ντροπιαστική του νομοτέλεια.

   Οι επερχόμενες εκλογές αποτελούν ένα μεγάλο στοίχημα. Όχι για τα κόμματα εξουσίας και ντροπής που μας οδήγησαν στη σημερινή κατάσταση αλλά για εμάς τους ίδιους. Αν τους «επιβραβεύσουμε» με την ψήφο μας θα έχουμε ανοίξει τους ασκούς του Αιόλου για ένα ακόμα πιο ζοφερό αύριο. Κυρίως όμως, θα είμαστε άξιοι της τύχης μας.