Κοινωνία και Εκκλησία. Ενας αναχρονιστικός εναγκαλισμός

Το φορολογικό νομοσχέδιο έδωσε αφορμή για να ανοίξει για άλλη μια φορά η συζήτηση για την εκκλησιαστική περιουσία. Μετοχές, ακίνητα, μετρητά, μισθοί, βακούφια, χρυσόβουλα, τσιφλίκια, ένας καταιγισμός δημοσιευμάτων που όχι μόνο καταδεικνύει το μέγεθος της περιουσίας της, που την καθιστά έναν από τους μεγαλύτερους οικονομικούς «ομίλους» στη χώρα, αλλά φανερώνει και την προνομιακή αντιμετώπιση που έχει σε σχέση με όλα τα νομικά πρόσωπα της κατηγορίας που υπάγεται. Πέρα όμως από το καθαρά οικονομικό ζήτημα που ήδη έχει υπεραναλυθεί όπως επίσης και το ζήτημα του διαχωρισμού κράτους-εκκλησίας μήπως θα έπρεπε πλέον να συζητήσουμε για την πραγματική θέση που πρέπει να έχει σε μια σύγχρονη και μορφωμένη κοινωνία; Ο εναγκαλισμός της εκκλησίας με την εξουσία που αποτελεί μια ιστορική σχέση με αμφότερα οφέλη, στηρίχθηκε τόσο στην διαπλοκή και τη συνεργασία όσο και στα δογματικά φοβικά σύνδρομα του αμαθούς ποιμνίου που έμαθε να αντιμετωπίζει τον εκάστοτε “ιερωμένο” όχι μόνο σαν το διαμεσολαβητή ανάμεσα στους φόβους του και το θεό, αλλά και σαν μέντορα της κοσμικής αλήθειας. Το ποίμνιο δεν αποτελεί μόνο μια δεξαμενή ψήφων που μπορούν να επηρεαστούν και να καθοδηγηθούν, αλλά μέσα από την «ελέω θεού» κατήχηση μπορεί όχι μόνο να συντηρητικοποιηθεί, αλλά και να διαμορφώσει χαρακτήρα υποταγής στα εκάστοτε “κελεύσματα”. Η δύναμη αυτή των ιερωμένων και το όφελος που προκύπτει από αυτή για την εκάστοτε εξουσία, «ανταλλάχτηκε» με την εκκλησιαστική παρουσία στην παιδεία, που πέρα από ιστορικούς μύθους, καλλιέργησε σε πολλές γενιές τη φοβική στάση απέναντι σε οτιδήποτε αποκαλυφθεί ή κριτικάρει τον εκκλησιαστικό βίο. Σήμερα όμως, που το μορφωτικό επίπεδο της πλειοψηφίας μπορεί να αντιμετωπίσει τη δεισιδαιμονία, που η ενημέρωση αλλά και η καλλιέργεια μπορούν να βρουν διέξοδο σε χιλιάδες πηγές, που μπορεί να διαχωριστεί δογματικός από τον πολιτικό λόγο, είναι τουλάχιστον αναχρονιστικό να μιλάμε με όρους Καισαροπαπισμού. Αν δείξουμε στον πολιτικό κόσμο και την ψηφοθηρική συμπεριφορά του ότι ο φόβος της μήνης του λεγόμενου “κόμματος της εκκλησίας” είναι πολύ μικρότερος από το φόβο μιας κοινωνίας που αρνείται να πορεύεται με μεσαιωνικούς όρους και φοβίες, αν δείξουμε πως θεωρούμε τουλαχιστον προσβλητικό οι πολιτικές αποφασεις για το σήμερα και το αύριο να επηρεαζονται απο τους αμβωνες του χτές, ίσως καταφέρουμε, πέρα απο την απεμπλοκή του προπατορικού μας εναγκαλισμού και την πραγματική διακριση των ρόλων, να δημιουργήσουμε μια κοινωνία που οι διαχωριστικές της γραμμές θα χασουν μια βασική τους παραμετρο.Την υποσυνείδητη φοβία και το ρατσισμό προς τον μή θρησκευτικα όμοιο..