Το μόνιμο δίλημα που μας μεταφέρετε σε όλες τις εκλογές –ειδικότερα απο την περίοδο 89-90, είναι το δίλημα της αυτοδυναμίας. Ανέκαθεν, όταν ο εκλογικός νόμος που πάντα ψηφίζουν τα κόμματα εξουσίας δεν εξασφάλιζε τη σίγουρη υπέρβαση των ορίων της δεδηλωμένης, ακούμε απ τους πολιτικούς των δύο μεγάλων κομμάτων οτι ο τόπος χρειάζεται σταθερή κυβέρνηση για να εφαρμόσει το πρόγραμμα της. Και ασφαλώς, η λεγόμενη προγραμματική απόκλιση απο τα άλλα κόμματα που δεν επιτρέπει τη συνεργασία μιας ευρύτερης κυβερνητικής συμμαχίας. Πόσο όμως αυτό το δίλημα είναι υπαρκτό ; Οι πολιτικές προτεραιότητες των δύο μεγάλων κομμάτων εξουσίας εξαρτόνται αποκλειστικά απο τη διαχείρηση της οικονομίας και τον καταμερισμού του εθνικού πλούτου. Στη μετά ΟΝΕ εποχή όμως, με την υποχρεωτική τήρηση του συμφώνου σταθερότητας που επιβάλεται απο την κομισιόν, οι βασικές αρχές και προτεραιότητες της οικονομικής πολιτικής αποτελούν μονόδρομο για οποιαδήποτε κυβέρνηση προκύπτει. Η επιμέρους διαχείρηση στην εφαρμογή πολιτικών και εξουσίας που στηρίζετε στο ερμαφρόδητο σύμπλεγμα κρατικού και κομματικού μηχανισμού δεν παρουσιάζει καμία διαφοροποίηση ανεξαρτήτος του πιό κόμμα αναλαμβάνει τη διακυβέρνηση της χώρας. Οι αλλαγές αφορούν μόνο πρόσωπα και κομματικές ταυτότητες και όχι πολιτικές. Αλήθεια ποιά ήταν η διαφορά στη διακυβέρνηση της χώρας στην παιδεία, την υγεία, την αγροτική πολιτική και γενικότερα στην αντιμετώπιση των προβλημάτων τα τελευταία 10 χρόνια ; Γιατί η ισοπεδοτική αίσθηση του είναι όλοι ίδιοι έχει πάρει χαρακτήρα αξιώματος; Το δίλημα της αυτοδυναμίας που παρουσιάζεται ως θέσφατο, αφορά αποκλειστικά την ευκολία διαχείρησης της κρατικής εξουσίας απο τον εκάστοτε κομματικό μηχανισμό. Αυτό που “διαφεύγει” σε όλους όσους παρουσιάζουν το δίλημα αυτοδυναμία ή ακυβερνησία είναι πως είναι απλά εκτελεστές της εντολής του εκλογικού σώματος το οποίο αποφασίζει για τη δύναμη που θα δώσει στο κάθε κόμμα. Και αν το εκλογικό σώμα δεν προσφέρει το ποσοστό που προσφέρει αυτοδύναμες κυβερνήσεις οι πολιτικοί μας ταγοί είναι ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΟΙ να το σεβαστούν. Το οτι η δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα, δεν είναι ρητορικό σχήμα. Δημοκρατία σημαίνει σύνθεση, σεβασμός στις απόψεις στου άλλου, “υποταγή” στη λαική εντολή και όχι εκβιασμοί. Ας περιοριστούν λοιπόν στους εκβιασμούς των εσωκομματικών τους συσχετισμών και ας πάψουν να εκβιάζουν την ψήφο μας. Χαμένες ψήφοι δεν υπάρχουν στη δημοκρατία. Και παρ όλες τις αδυναμίες του συστήματος μας εξακολουθούμε να έχουμε δημοκρατία..
ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ
1 σχόλιο:
Ακυβερνησία, Λεωνίδα! Ακυβερνησία!!! Πού είναι το πρόβλημα; Μπορεί μόνοι μας να τα καταφέρουμε καλύτερα!
Δημοσίευση σχολίου