Οικονομική Κρίση Ζήτημα μέτρων ή θεσμών?

Η προεκλογική περίοδος κινείται στο ρυθμό της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης. Μόνο που η κρίση δεν είναι ούτε ένα σενάριο που επαληθεύεται στις μέρες μας, ούτε κάτι που ξαφνικά προέκυψε και μας οδήγησε στις εκλογές. Αν θεωρήσουμε αφετηρία της την κατάρρευση της Lehman Brothers (παρ ότι σημάδια της είχαν αρχίσει να διαφαίνονται αρκετό καιρό πριν) βρισκόμαστε ήδη ένα χρόνο μετά. Πού όμως μας επηρέασε η παγκόσμια κρίση; Στη βιομηχανία; Μα το μέγεθος της ελληνικής βιομηχανίας είναι μάλλον μικρό και καθαρά εσωστρεφές. Στις εξαγωγές ; Μα η πτώση των εξαγωγών και το ισοζύγιο εισαγωγών-εξαγωγών ουδέποτε υπήρξε σε συσχετισμένο και το άνοιγμα της ψαλίδας υπέρ των πρώτων αφορά τουλάχιστον την τελευταία δεκαετία. Στον τουρισμό ; Εν μέρει ναι, μόνο που η παθογένεια του ελληνικού τουρισμού αποτελεί συγκερασμό απουσίας πολιτικής και συντεχνιακής κακοδιαχείρισης και όχι αποτέλεσμα μιας χρονιάς με έλλειμμα προσδοκώμενων αποτελεσμάτων. Στον τραπεζικό τομέα ; Μα οι ίδιες οι τράπεζες αφενός διαβεβαίωσαν την απουσία «τοξικών» ομολόγων στα χαρτοφυλάκια τους και αφ’ ετέρου συνέχισαν την κερδοφορία τους. Απλά σταμάτησαν εκβιαστικά με πρόσχημα την κρίση τις δανειοδοτήσεις των επιχειρήσεων οδηγώντας την «αγορά» σε έλλειψη ρευστότητας διεκδικώντας απλά τη διατήρηση του τοκογλυφικού καθεστώτος τους και τη χρηματοδότηση -μέσω της κρατικής εγγύησης για την διοχέτευση χρημάτων στην αγορά- των επενδύσεων τους στο εξωτερικό.
Ο τομέας που επηρεάστηκε η ελληνική οικονομία από την παγκόσμια κρίση είναι αυτός του δανεισμού της. Αναγκάστηκε να δανείζετε ακριβότερα για να καλύψει τόσο τις δανειακές όσο και τις τακτικές και έκτακτες ανάγκες της με αποτέλεσμα να εκτιναχθεί τόσο το δημόσιο χρέος όσο και το δημοσιονομικό έλλειμμα. Μια οικονομία όμως που κρύβει την ανυπαρξία ανάπτυξης μέσα από το δανεισμό. Μια οικονομία που βασίζετε σε μια λογιστική διαχείριση αναζητώντας πάντα την ύστατη στιγμή να καλύψει τις ανάγκες της βρισκόμενη σε μια συνεχή κρίση. Με απουσία σταθερού φορολογικού συστήματος, με υπερδιογκωμένο δημόσιο τομέα, με αντιμετώπιση των μικρομεσαίων επιχειρήσεων ως κομιστές ΦΠΑ, με γραφειοκρατία τριτοκοσμικού τύπου. Παράλληλα, με θεσμοθετημένη την προμήθεια στις υπέρογκες αμυντικές δαπάνες, με ανυπαρξία ελεγκτικών μηχανισμών σε όλους τους τομείς, με διαχείριση των κρατικών χρημάτων από ανθρώπους χωρίς όραμα που μοναδικό τους προσόν είναι η θέση τους στην κομματική νομενκλατούρα. Με τη “μίζα” να αποτελεί θεσμό. Με την ατιμωρησία. Και πάνω απ όλα με την συνεχή υποχρηματοδότηση της παιδείας, της έρευνας και της καινοτομίας που μακροπρόθεσμα θα προσέφερε όχι μόνο νέους δρόμους ανάπτυξης, αλλά και “παίδευσης” του κοινωνικού ιστού ώστε να καταστεί τόσο πιο δημιουργικός, όσο και λιγότερο ανεκτικός σε θέματα διαφθοράς ή πολιτικής ανυπαρξίας.
Κατά συνέπεια, αν η οικονομική πολιτική δεν οδηγηθεί στο γενικότερο πλαίσιο αντιμετώπισης της θεσμικής παθογένειας και συνεχίσει τη λογική της πρόσκαιρης αντιμετώπισης του «δως ημίν σήμερον» κρύβοντας τα σκουπίδια κάτω από το χαλί, η μόνιμη οικονομική κρίση δεν θα είναι μόνο κυρίαρχο προεκλογικό ζήτημα στις εκλογές του μέλλοντος, αλλά η αιτία αποσύνθεσης του παρόντος.
ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ