Προεκλογική περίοδος. «Μεγάλα» και «Μικρά» κόμματα. Οταν η επένδυση στη σοβαροφάνεια, την περιχαράκωση σε ψευτοδιλλήματα, και τον λαικισμό υποκαταστούν την απουσία προγραμματος..

   Πλέον σε προεκλογική περίοδο. Επίσημα, γιατί ανεπίσημα κρατά από το  προηγούμενο καλοκαίρι όταν ο Παπανδρέου έχοντας πλήρη αδυναμία να κυβερνήσει μόνος αναζητούσε τη συνεργασία του «αντιμνημονιακού» Σαμαρά χωρίς αποτέλεσμα τότε αλλά με την κατάληξη της συμφωνίας Παπαδήμου ελάχιστα αργότερα. Η ιστορία είναι γνωστή και μετά από όλες τις παλινδρομήσεις, διασπάσεις, ανεξαρτητοποιήσεις, μεταγραφές, επιστροφές, προσχωρήσεις, φτάσαμε πλέον και στην επίσημη εκλογική «μάχη» που δεν θα σημάνει το προεκλογικό τέλος όμως μιας και από την επόμενη μέρα των εκλογών το κλίμα και κυρίως οι τακτικές θα παραμείνουν.

   Ήδη οι επερχόμενες εκλογές έχουν αποκτήσει εδώ και καιρό τις στομφώδεις ονομασίες τους. Οι «κρισιμότερες» στην ιστορία του τόπου, οι «οριακές» για το μέλλον μας, και πάει λέγοντας πάντα με την αρέσκεια στην υπερβολή που μας χαρακτηρίζει σα λαό. Η κρισιμότητα είναι δεδομένη όπως κρίσιμο θα έπρεπε να ήταν το αποτέλεσμα κάθε εκλογικής διαδικασίας, κάθε νέας εντολής διακυβέρνησης.

  Η σημερινή κατάσταση κάνει τα πράγματα πολύ πιο κρίσιμα θεωρητικά, κάτι όμως που δεν αποτυπώνεται εκτός από τον τίτλο πουθενά στην προεκλογική στρατηγική των κομμάτων.  Η σοβαροφάνεια και η περιχαράκωση σε διλλήματα που πρακτικά δεν ισχύουν και αποτελούν τα στερεότυπα της πολιτικής μας αμάθειας πχ. «μνημονιακοί-αντιμνημονιακοί», «συντηρητικοί - προοδευτικοί» κλπ. -ακόμα και το δεξια-αριστερα σήμερα με την αντιμνημονιακή ταύτιση και τον εθνικιστικό τόνο των νεοπαγών και παραδοσιακών κομματων- δεν μπορούν σε τίποτα να υποκαταστήσουν την απουσία προγράμματος ή έστω κάποιων σταθερών που δεν βασίζονται σε ευχολόγια. Η επαναδιαπραγμάτευση, τα ισοδύναμα, η ρευστότητα, το επαχθέστατο του χρέους, εκτός από την πάντα εκλογικά «κερδοφόρα» επένδυση στο λαϊκισμό είναι και μια πάρα πολύ καλή τακτική για να χαϊδέψει αυτιά και να μοιράσει φρούδες ελπίδες .  Όχι γιατί δεν μπορούν να αποτελέσουν προτάσεις εναλλακτικής πολιτικής διαχείρισης αλλά γιατί για να είναι εφαρμόσιμες χρειάζονται πρώτα ριζικές αλλαγές και καθαρές λύσεις και προτάσεις σε θέματα άμεσης προτεραιότητας. Λύσεις σε προβλήματα υπαρκτά όπως η αναδιάταξη του υπέρογκου σε έξοδα αλλά και υπέρμετρη ατιμωρησία δημοσίου τομέα, του ασφαλιστικού μετά το κούρεμα των ομολόγων των ταμείων, του γκρεμίσματος των συντεχνιακών «κεκτημένων», την ισονομία δικαιωμάτων ανάμεσα σε εργαζόμενους του δημοσίου και ιδιωτικού τομέα, την αναδιάταξη του κλάδου της δικαιοσύνης, τόσων άλλων θεμάτων που καταλήγουν στην αναμόρφωση από το μηδέν του κρατικού και κρατικοδίαιτου μορφώματος, και σε οικονομικό επίπεδο μιας και αυτό είναι το πρωτεύον για την χαραξη οποιασδήποτε πολιτικης, έξοδα λιγότερα των εσόδων. 

  Για να συμβούν όλα αυτά όμως υπάρχουν οι έννοιες ταμπού για την ελληνική κοινωνία: απολύσεις και μετατάξεις δημοσίου τομέα, αξιολόγηση, μισθοδοσία αναλογη της παραγωγικότητας και όχι των «γνωριμιών» ή των συνδικαλιστικών κεκτημένων, φορολογική ισονομία και απλοποίηση του κώδικα, κατάργηση κλειστών συντεχνιών, «εξαναγκασμός» σε παραγωγικότητα και τιμωρία του παρασιτισμού οχι με ΕΔΕ ή απολύσεις, κυρίως όμως τα αυτονόητα που εδώ και χρόνια όχι μόνο απαξιώνουμε αλλα και λοιδορούμε, ΝΟΜΙΜΟΤΗΤΑ και ΑΞΙΟΚΡΑΤΙΑ. Όχι με τη λογική εναρμονισμού στο εκάστοτε μνημόνιο, αλλά στο μνημόνιο αρχών που θα έπρέπε να μας διέπει και να «υπογράψουμε» με εμάς τους ίδιους για να έχουμε μέλλον. Με βάσεις και κριτήρια, με στόχευση σε αποτελέσματα, με συγκρούσεις με το κατεστημένο όσων ζούσαν τόσα χρόνια παρασιτικά εις βάρος των υπολοίπων και είναι έτοιμοι να αγωνιστούν μέχρι τελευταίας ρανίδας στο να μην αλλάξει κάτι.

   Κι αν τα δύο «μεγάλα» κόμματα, κυρίαρχα στο παιχνίδι του χαϊδέματος του πελατολογίου που έφτιαξαν όλα αυτά τα χρόνια, είναι αδύνατο να πούν και να προασπίσουν αλήθειες για να πράξουν διαφορετικά γιατί θα αυτοκαταργούνταν αμεσα μιας και θα έχαναν τους λόγους συσπείρωσης των μελών τους, τα «μικρότερα» κόμματα αντί να λαϊκίζουν προσφέροντας ελπίδα –με εξαίρεση ίσως στην παρούσα περίοδο τη Δραση και τους Οικολόγους- θα έπρεπε να είναι εκείνα που θα αρθρώσουν ένα λόγο και ένα πρόγραμμα καθαρό και σαφές, δύσκολο και γεμάτο συγκρούσεις, που να εγγυάται πως οι περεταίρω θυσίες που θα έρθουν και δεν μπορούμε να αποφύγουμε στην κατάσταση που βρισκόμαστε θα γίνουν με γνώμονα την αναλογική κατανομή τους και το γκρέμισμα και όχι τη συντήρηση του αμαρτωλού μας παρελθόντος. Διαφορετικά, η ψήφος στα μικρά κόμματα που αντί για πολιτική πράξη και θέση στη χώρα μας ακόμα και σε τέτοια περίοδο γίνεται χωρίς σκέψη και ως μόδα.. το μόνο που θα προσθέσει είναι ένα Καμμένο και μια Χρυσή Αυγή στο μονόδρομο για το σκοταδι..