13 Φεβρουαρίου 2012

Αθήνα μια μέρα μετά τη νύχτα της ντροπής. Όταν η θλίψη δεν αφήνει χώρο στην αηδία των μεταπολιτευτικών συμπλεγμάτων μας.


   Η δανειακή σύμβαση πέρασε, μόνο που τελικά καμιά σημασία δεν έχουν όλα αυτά μετά τη χτεσινή νύχτα πυρπόλησης της ελπίδας. Παρακολουθώντας χθες την Αθήνα να καίγεται μου ήρθε στο μυαλό μια φράση που είχα διαβάσει και έλεγε πως «Ανεξαρτήτως πολιτεύματος, η ποιότητα του είναι οι άνθρωποι». Και η χτεσινή νύχτα έδειξε με εκκωφαντικό τρόπο πως κανένα μνημόνιο, καμία υποδούλωση και κανένας νόμος δεν μπορεί να κάνει περισσότερο κακό σε μια κοινωνία που ρέπει προς την αυτοκαταστροφή χωρίς να το αντιλαμβάνεται εξαιτίας της ποιότητας ενός μεγάλου μέρους του πληθυσμού της. Οι πολιτικοί που βρίζουμε, οι αστυνομικοί που δεν θέλουμε να υπάρχουν, οι «γνωστοί άγνωστοι» που χαϊδεύουμε δεν είναι παρά ένα κομμάτι από τι σάρκα μας.  
   Χτες, ακόμα και τη στιγμή που η Αθήνα των καπνών μας έφερνε τηλεοπτικές μνήμες από το Σεράγεβο, η υποκρισία και τα μεταπολιτευτικά συμπλέγματα μας έδιναν και έπαιρναν. Τόσο διαστρεβλωμένα τηλεοπτικά, όσο και μέσα από Blogs & Social Media.  Φταίνε οι προβοκάτορες, οι παρακρατικοί, η αστυνομία, οι «αναρχικοί», ο Παπουτσής, το σύστημα, ότι θέλει και όπως θέλει να διαβάσει ο καθένας τις αιτίες ανάλογα με το ιδεολογικό του κόλλημα και το αλάθητο του. Οι ίδιες αναλύσεις χρόνων μόνο που σημασία έχει πάντα το αποτέλεσμα. Και το αποτέλεσμα είναι πως η Αθήνα, μια πόλη που όσοι ζούμε στο κέντρο της και με τις όσες αθλιότητες της, την αγαπάμε και δεν ανεχόμαστε να βλέπουμε να καίγεται από τους Νέρωνες της. Όχι από τον κόσμο που συγκεντρώθηκε και αποφάσισε έτσι να εκτονώσει  την οργή του,  αλλά από μια μερίδα –μεγάλη ας μη γελιόμαστε- που αποτελείτε είτε από κάποιους εντεταλμένα , είτε από κάποιους  που η ιδεολογική τους παράνοια και η εκμετάλλευση της έχει ανδρωθεί στο να επενδύει στο χάος. Μέσα από την ατιμωρησία, την ανομία και τα αντιεξουσιαστικά συμπλέγματα μιας κοινωνίας που σιωπά και τη δικαιολογεί  χρόνια τώρα όταν ο στόχος είναι ένστολος ή συμβολίζει την εξουσία.  Μια εξουσία που είτε καθοδηγεί είτε εκμεταλλεύεται είτε και τα δύο μαζί αλλά που πάντα είναι ο τελικός ευνοημένος. Η μάχη των δρόμων έχει ένα κοινό πρόσημο. Τον ίδιο φασισμό της βίας, που αλληλοδιαπλέκεται και συνοδοιπορεί είτε προέρχεται από τους νόμιμους εκπροσώπους της κρατικής βίας, είτε από τους κουκουλοφόρους αντίπαλους και «αντίπαλους» αλλά με τον ίδιο στόχο ως αποτέλεσμα. Το φόβο που προκαλεί το χάος.
   Ασφαλώς και η βία είναι το βασικότερο συστατικό αλλαγής στην Ιστορία απέναντι στην εξουσία. Κανένας λαός δεν άλλαξε τη μοίρα του ειρηνικά και κανένα σύστημα δεν «έπεσε» μη βίαια. Είναι διαφορετικό όμως το λαϊκό ξέσπασμα από το γνωστό χιλιοπαιγμένο έργο που είδαμε και ναι, περιμέναμε.  Πλέον όμως δεν υπάρχουν δικαιολογίες. Ήρθε η ώρα να δούμε επιτέλους ΚΑΙ στο πρόσωπο τους τον αντίπαλο μας.
    Όσο καταδικαστέα και φασιστική είναι η νοοτροπία και η μεθοδολογία της ένστολης κρατικής καταστολής, άλλο τόσο φασιστική είναι και η μεθοδολογία των αυτοαποκαλούμενων «αναρχικών», «αριστεριστών», ή όπως άλλως ΑΥΘΑΙΡΕΤΑ θέλουν να ονομάζονται, πάντως φασιστών και κουκουλοφόρων.  Που εν κατακλείδι έχουν πάρα πολλές ευθύνες για το μαρασμό και την ανεργία του κέντρου της Αθήνας  μιας και ότι επιχειρεί να κάνει με τα αντιλαϊκά μέτρα σε βραχυπρόθεσμο χρόνο η Κυβέρνηση, μπορούν να το καταφέρουν μέσα σε μια νύχτα. Γιατί οι επιχειρήσεις που κάηκαν δεν είχαν «πλουτοκράτες συστημικούς» αλλά εργαζόμενους μέχρι χτες και σήμερα –εξ αιτίας τους- άνεργους που στη δική τους ανεγκέφαλη κοσμοθεωρία αποτελούν παράπλευρες απώλειες ενός αγώνα.  Αγώνα που τελικά ισχυροποιεί το σύστημα, καπηλεύεται τη διαμαρτυρία και ενισχύει το φόβο.
ΥΓ. Βλέποντας το Αττικόν να καίγεται, μαζί με το κτήριο καιγόντουσαν στιγμές, αναμνήσεις, γέλια και δάκρυα, συναντήσεις, σκηνές που παραμένουν στη μνήμη και φέρνουν ένα ανεπαίσθητο χαμόγελο. Αυτό το χαμόγελο κάηκε χτες μαζί με την αισθητική που πρόσφερε το πανέμορφο κτήριο στη Σταδίου. Ίσως όμως και να ήταν συμβολικά αναπόφευκτο μιας και η αισθητική και ο πολιτισμός μας έχουν προ πολλού γίνει στάχτη.. Θλιψη..

11 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Καλησπέρα,
Πάντως το ΑΤΤΙΚΟΝ δεν κάηκε..
έτσι για σωστή πληροφόρηση. Οι ζημιές δεν είναι μεγάλες.
Ας μην επενδύουμε σε κάτι που δεν έγινε..

Για τα λοιπά συμφωνώ και ταυτίζομαι. Απλά δεν θάθελα να ταυτίζομαι και με τους παπαγάλους της παραπληροφόρησης.

Στοππάκιος είπε...

Έχεις την εντύπωση ότι κάποιοι από αυτούς που αντιδρούν, είτε είναι αναρχικοί είτε ειρηνικοί διαδηλωτές -ναι, τους βάζω στο ίδιο τσουβάλι όλους- έχουν κάποια ιδέα, ένα όραμα για τη χώρα που επιθυμούν; Νομίζω πως όχι, όπως δεν έχουν και οι άλλοι, αυτοί που αποφασίζουν και κυβερνούν. Αν έστω ένας απ' αυτούς -ναι, πάλι τους βάζω όλους στο ίδιο τσουβάλι- είχε μια ιδέα, ένα όραμα, τότε ευχαρίστως να δεχτώ και τη βία και την καταστολή και τις πυρπολήσεις και τα σκληρά μέτρα, και τη συνεργασία με το διάβολο ακόμα. Ας είναι όμως. Θέλουν δε θέλουν, τα πράγματα θα αλλάξουν. Η οπισθοδρομική μας χώρα θα πάει μπροστά μ' αυτούς που θέλουν. Άλλωστε, το νέο μνημόνιο είναι πολύ στενό, δεν μας χωράει όλους. Η Ελλάδα όλους αυτούς θα τους ξεράσει. Αν μη τι άλλο, η νέα δανειακή σύμβαση θα λειτουργήσει ως καθαρτικό.

Αντίλογος είπε...

Ανώνυμε
Οταν έργραφα την ανάρτηση δεν γνώριζα οτι οι αίθουσες σώθηκαν και το ΥΓ ήταν αποτέλεσμα φόρτισης και όχι επένδυσης παρ ότι θα μπορούσα να σταθώ και στην ίδια την απόπειρα ανεξαρτήτως αν δεν κάηκε ολοσχερώς. Οσο για τους παπαγαλους της ενημέρωσης, προφανώς και δεν θα με βρείς απέναντι σου και προφανώς παλεύω και εγώ να αποφύγω οποιαδήποτε έστω και ακούσια ταύτιση

Αντίλογος είπε...

Στοππάκιε
“Γνωριζόμαστε”. Κατανοώ απολύτως το πνεύμα και το ύφος του σχόλιου σου. Θα σου “απαντήσω” λοιπόν με ένα απόσπασμα απο συνέντευξη του Καστοριάδη δυστυχώς, παντα επίκαιρη...

Κ.Κ Σύμφωνα με την παραδοσιακή «αριστερή» άποψη, όλα αυτά τα επέβαλαν η Δεξιά, οι κυρίαρχες τάξεις και η μαύρη αντίδραση. Μπορούμε όμως να πούμε ότι όλα αυτά τα επέβαλαν στον ελληνικό λαό ερήμην του ελληνικού λαού; Μπορούμε να πούμε ότι ο ελληνικός λαός δεν καταλάβαινε τι έκανε; Δεν ήξερε τι ήθελε, τι ψήφιζε, τι ανεχόταν; Σε μιαν τέτοια περίπτωση αυτός ο λαός θα ήταν ένα νήπιο. Εάν όμως είναι νήπιο, τότε ας μη μιλάμε για δημοκρατία. Εάν ο ελληνικός λαός δεν είναι υπεύθυνος για την ιστορία του, τότε, ας του ορίσουμε έναν κηδεμόνα. Εγώ λέω ότι ο ελληνικός λαός -όπως και κάθε λαός- είναι υπεύθυνος για την ιστορία του, συνεπώς, είναι υπεύθυνος και για την κατάσταση, στην οποία βρίσκεται σήμερα.

Δημοσιογράφος:
Πώς την εννοείτε αυτήν την ευθύνη;

Κ.Κ. Δεν δικάζουμε κανέναν. Μιλάμε για ιστορική και πολιτική ευθύνη. Ο ελληνικός λαός δεν μπόρεσε έως τώρα να δημιουργήσει μια στοιχειώδη πολιτική κοινωνία. Μια πολιτική κοινωνία, στην οποία, ως ένα μίνιμουμ, να θεσμισθούν και να κατοχυρωθούν στην πράξη τα δημοκρατικά δικαιώματα τόσο των ατόμων όσο και των συλλογικοτήτων.

julia είπε...

Αντιλογε, καλησπερα,
Θα συμφωνησω για αλλη μια φορα μαζι σου. Ειμαστε υπευθυνοι για την καταντεια. Αυτοι ολοι ειναι ,αληθινα, κομματι μας. Ομως τωρα το κομματι μας γυρναει να μας φαει, ηδη το κανει, για αυτο πρεπει να γινει κατι αμεσα. Και οι χιλιαδες που ηταν χτες στην Αθηνα νομιζω εδειξαν οτι κατι βραζει...επιτελους..

Αντίλογος είπε...

Julia
Καλημέρα
Ναι είχε πολύ κόσμο προχτές. Κόσμο που εκ των πραγμάτων βράζει. Σε αυτό που είμαι πάντως επιφυλακτικός, είναι στο τι θέλει τελικά αυτός ο κόσμος στην πλειοψηφια του. Αν θέλει να αλλάξουμε ή αν αντιδρά νοσταλγόντας την προηγούμενη κατάσταση. Θέλω να πιστεύω πως ισχύει το πρώτο, απλά κάτι μέσα μου -ίσως λόγω απαισιοδοξίας- μου λέει πως δεν γνωρίζει ακριβώς τι θέλει. Συμφωνώ πάντως πως το οτι "κάτι βράζει" ίσως να είναι το θετικό μήνυμα που πρέπει να κρατήσουμε.

Στοππάκιος είπε...

Σαφέστατα και ο ελληνικός λαός έχει ευθύνες, και για τα όσα ανέχτηκε και για τα όσα εμπόδισε να γίνουν τη στιγμή που έπρεπε, όταν είχαμε περισσότερες επιλογές. Το ζήτημα που τίθεται τώρα είναι ότι οι στόχοι και οι επιθυμίες του δεν αντιστοιχούν στο περιβάλλον που, καλώς ή κακώς, ανήκει η χώρα, που ειναι η καπιταλιστική Δύση, η νεοφιλελεύθερη Ευρωπαϊκή Ένωση και η Ευρωζώνη. Οι προσπάθειές μας για αλλαγή σαφώς και θα πάρουν σοβαρά αυτά τα δεδομένα και μέσα σ' αυτά θα δημιουργήσουμε, όπως θα δημιουργούσαμε διαφορετικά και θα βάζαμε άλλους στόχους αν ήμασταν στο θεοκρατικό Ιράν ή στην "κομμουνιστική" Κίνα. Εκείνο που θέλω να πω, είναι ότι δεν είμαστε εμείς οι Έλληνες που θα γκρεμίσουμε τον καπιταλισμό. Ας το κάνουν άλλοι, οι Γερμανοί, οι Γάλλοι, οι Αμερικανοί, που είναι πιο αρμόδιοι απο εμάς. Εμείς χρέος έχουμε να επιβιώσουμε σ' αυτόν τον κόσμο. Αν το δεχτούμε αυτό, τα πράγματα γίνονται ευκολότερα. Όπως για παράδειγμα τα εργασιακά. Δεν καταλαβαίνω γιατί σε μια καπιταλιστακή οικονομία ως μόνη διέξοδος παρουσιάζεται η εξαρτημένη εργασία; Και αντιδρούμε σε μειώσεις μισθών κτλ; Ο καθένας μας έχει τη δυνατότητα να ξεκινήσει τη δική του δουλειά, να σκεφτεί ιδέες και να τις εφαρμόσει. Το έχουμε ως στόχο αυτό; Αγωνιζόμαστε γι' αυτό; Απαιτούμε από το κράτος να βοηθήσει σ' αυτό; Ή όλοι μας οι αγώνες στρέφονται μόνο εναντίον των "κακών" εργοδοτών που ξεζουμίζουν τους "καλούς" εργαζομένους; Πρέπει να πάψουμε να ζούμε με τέτοια φαντάσματα και να δούμε την πραγματικότητα κατάματα, χωρίς υπεκφυγές. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να πετύχουμε κάτι, ως άτομα πρώτα ...ας αναλάβει ο καθένας τις ευθύνες του, κι αυτό θα κάνει καλό και στη χώρα.

Στοππάκιος είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Αντίλογος είπε...

Στοππακιε
Δεν διαφωνώ πουθενά στα όσα αναφέρεις. Καλώς ή κακώς βρισκόμαστε ενταγμένοι σε ένα περιβάλλον και μέσα σε αυτό έχουμε καθήκον και να αγωνιστούμε αλλά πρωτίστος να επιβιώσουμε. Είναι πολύ ωραία τα οράματα, οι εικασίες και η φιλολογία για το πώς θα έπρεπε να είναι τα πράγματα. Μόνο που πάντα τα προβλήματα λύνονται στα δεδομένα που έχεις και όχι σε αυτά που θα έπρεπε ή θεωρείς ότι έπρεπε να έχεις. Κατ αυτόν τον τρόπο πιστεύω πως το μνημόνιο τώρα –που σαφώς και θα αποτύχει ως προς τους στόχους που έχει θέσει- μας δίνει το χρόνο να διορθώσουμε κάτω από αυτή την πίεση όλα αυτά που μας ταλανίζουν. Και ασφαλώς πρώτα απ όλα ατομικά ο καθένας στο χώρο του, στη στάση του απέναντι στους άλλους και στον εαυτό του και κυρίως στις απαιτήσεις του. Τώρα για το αν αυτό ενστερνίζεται η ελληνική κοινωνία και το κατά πόσον είναι έτοιμη να αποτάξει την παρελθοντική κρατικοδίαιτη νοοτροπία της, έχω τις επιφυλάξεις μου..

blackbedlam είπε...

Καλησπέρα.Γράφεις:
«Ανεξαρτήτως πολιτεύματος, η ποιότητα του είναι οι άνθρωποι»
Ε λοιπόν αυτό, είναι μια μεγάλη φιλοσοφική συζήτηση και φυσικά δεν μπορεί να γίνει με ένα σχόλιο.
Αλλά θα μπορούσα ίσως να συμβάλω λέγοντας, ότι η κοινωνική συνείδηση δεν είναι όχι μόνον άσχετη από το οικονομικό σύστημα, αλλά είναι και συνάρτησή του.
Για να γίνει πιο σαφές αυτό, κοίτα τις κοινωνίες που είναι πιο καθυστερημένες, είναι λιγότερο προηγμένες,ας δούμε κοινωνίες παλαιότερες, τους τροφοσυλέκτες, τους κυνηγούς, την κοινωνία της δουλοκτημοσύνης, της φεουδαρχίας....
Η κάθε μία από αυτές τις κοινωνίες ανάπτυξαν τέτοιες κοινωνικές σχέσεις και τα μεμονωμένα άτομα, ανάλογη με την ανάπτυξη της οικονομίας τους.
Και όταν λέμε "οικονομία" δεν εννοούμε το χρήμα που έχει στην διάθεσή του κανείς αν ήταν πλούσιες ή φτωχές κοινωνίες, αλλά ποιο είναι το οικονομικό σύστημα πάνω στο οποίο βασίζεται η οικονομία της συγκεκριμένης κοινωνίας.
Οι κοινωνικές σχέσεις είναι απόλυτα συνυφασμένες με τις σχέσεις παραγωγής.
Η βάση της κάθε κοινωνίας είναι το οικονομικό της σύστημα.
Όλα τα άλλα είναι το εποικοδόμημα .
Η θρησκεία, η παιδεία, ο πολιτισμός, οι κοινωνικές σχέσεις στο σύνολό τους
Βλέπεις το κυρίαρχο οικονομικό σύστημα και οι πολιτικοί του εκφραστές έχοντας στην διάθεσή του όλους τους μηχανισμούς, τους θέτει στην υπηρεσία του για να χειραγωγήσει τον λαό έτσι, που να μπορεί να τον ελέγχει.
Έτσι μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα αναπτύσσονται μηχανισμοί ελέγχου της συνείδησης, αλλά και μηχανισμοί καταστολής.
Είναι αδίστακτοι και φαντάζομαι έχεις δει φωτογραφίες και videos από παλιότερες κρατικές κατασταλτικές ενέργειες.
Φαντάζομαι θα έχετε δει κουκουλοφόρους να μιλούν ή και να παίρνουν εντολές από τα ΜΑΤ στις γωνιές των δρόμων.
Υπερασπίζονται τα συμφέροντα των αφεντάδων τους και δεν διστάζουν μπροστά σε τίποτα.
Την Κυριακή η εξόντωση των εργαζομένων έγινε νόμος του κράτους.
Πρέπει να αντισταθούμε δεν γίνεται αλλιώς.
Αλλά οργανωμένα και ταξικά.
Να είστε καλά

ΥΓ:
Και μιας και μιλάμε για ιστορικά κτήρια της Αθηνας που καταστρέφονται από τους κουκουλοφόρους του παρακράτους, ακού αυτό, γιατί πιθανόν να μην έχεις ακούσει για την βόμβα νετρονίου.
Λοιπόν αυτή ήταν μια βόμβα που το "πλεονέκτημά" της ήταν σε σύγκριση με τα πυρηνικά όπλα που ήδη υπήρχαν, ότι θα μπορούσε να σκοτώνει ανθρώπους αλλά θα άφηνε ανέγγιχτα τα κτήρια και τις μηχανές.Αυτό την περίοδο του ψυχρού πολέμου και επί Ρήγκαν.
Το χωράει το μυαλό σας η αξία της ανθρώπινης ζωής σε δεύτερη μοίρα.

Αντίλογος είπε...

blackbedlam

Καλημέρα. Δεν θα διαφωνήσω πουθενά από την αναφορά σου. Ασφαλώς και σε όλη την εξελικτική πορεία τω ν κοινωνιών, το επίπεδο συνείδησης ήταν πάντα άμεσα συνυφασμένο με την διαμορφωθείσα οικονομία που όπως πολύ σωστά αναφέρεις δεν αφορά την έννοια του πλούτου τους αλλά τις σχέσεις παραγωγής όπως αυτές οργανώνονται από το υπάρχον σύστημα. Η θρησκεία αποτέλεσε τον πρώτο παράγοντα –ειδικά όσο πηγαίνουμε προς τα πίσω και οι κατασταλτικοί μηχανισμοί δεν ήταν ακόμα έτοιμοι να ελέγξουν το σύνολο - «διαμόρφωσης» αυτής της συνείδησης πάντα σε ευθεία ταύτιση συμφερόντων με την εκάστοτε εξουσία. Η παιδεία και ο πολιτισμικός Κανόνας αποτέλεσαν τα επόμενα εργαλεία στην εξελικτική διαδικασία. Όντως το ζήτημα είναι πολύ μεγάλο και δεν αναπτύσσεται όχι σε σχόλιο αλλά ούτε σε τόμο… Όσον αφορά τα γεγονότα της Κυριακής, το ότι συνέβη ήταν άλλη μια νίκη αυτού του συστήματος. Και εκεί στηρίχτηκαν και οι σκέψεις που προσπάθησα να αποτυπώσω. Πως από τη στιγμή που η αντίδραση και η κάθοδος τόσο μεγάλου αριθμού ανθρώπων στους δρόμους, πέρασε σε δεύτερη μοίρα από το άκρως πετυχημένο σχέδιο καταστολής που περιελάμβανε τόσο την επίσημη κρατική όσο και την ανεπίσημη των κουκουλοφόρων που συμπεριλάμβανε όπως πάντα και παρακρατικούς ή και κρατικούς προβοκάτορες, και κολλημένους ιδεολογικά, και οργισμένους που επέλεξαν αυτή την αντίδραση . Το αποτέλεσμα – όταν η αντίδραση καπηλεύεται -είναι όμως πάντα το ίδιο και η επόμενη μέρα μας βρίσκει πάντα με λιγότερα δικαιώματα, περισσότερο εγκλωβισμένους και κυρίως περισσότερο φοβισμένους. Δυστυχώς όπως αναφέρεις στο ΥΓ σου η ανθρώπινη ζωή ήταν πάντα σε δεύτερη μοίρα. Όχι όμως λόγω προφύλαξης των υλικών με πολιτισμικό γνώμονα ή ευαισθησία αλλά αφ ενός λόγω κόστους μιας και η ανθρώπινη απώλεια δεν «αναπαλαιώνεται ή διορθώνεται» , αφ ετέρου για λόγους προπαγανδιστικών εντυπώσεων. Αυτό όμως δεν αναιρεί –χωρίς να μπαίνει στην ίδια ζυγαριά προφανώς με την ανθρώπινη ζωή- την αξία και το πλήγμα της απώλειας λόγω καταστροφής της πολιτιστικής κληρονομιάς και αισθητικής.