17 Δεκεμβρίου 2016

Κάτι δικά μου..

Είμαστε αυτό που πράττουμε ή τελικά αυτό που έχουμε πείσει τον εαυτό μας ότι είμαστε; Φιλάνθρωποι γιατί δώσαμε μια φορά χρήματα στον άστεγο, αλληλέγγυοι γιατί αγοράσαμε ένα κουτί κονσέρβα για το μετανάστη, συνάνθρωποι γιατί συμπαρασταθήκαμε μια φορά στο πρόβλημα του διπλανού μας, ηθικοί σύμφωνα πάντα με ένα δικό μας αυθαίρετο ορισμό που μας βολεύει. 
Σύμφωνα με τον Αριστοτέλη (Ηθικά Νικομάχεια) είμαστε αυτό που κάνουμε επανειλημμένως μιας και για εκείνον οι ηθικές αρετές προέρχονται από το ἔθος, δηλαδή τον εθισμό στον τρόπο συμπεριφοράς που καθιερώνεται με την επανάληψη. Αλήθεια, σε μια εποχή βαθιάς οικονομικής δυσπραγίας σαν αυτή που βιώνουμε ως κοινωνία –και που τα «αποτελέσματα» της δεν είναι μια είδηση που έφτασε στα αυτιά μας αλλά καθημερινές εικόνες- πόσο αλλάξαμε τον τρόπο συμπεριφοράς μας; Πόσο συνειδητοποιήσαμε πως αυτή η κρίση μπορεί να χτυπήσει κι εμάς σε βαθμό που υπερβαίνει την πτώση του βιοτικού επιπέδου για την οποία –δικαίως-διαμαρτυρόμαστε; Τι βαθμό προτεραιότητας είχε η διατήρηση της περιβόητης κοινωνικής συνοχής; Οι απαντήσεις στα ερωτήματα δίνονται πάντα από την τοποθέτηση μας στο αρχικό ερώτημα. Το αν μας χαρακτηρίζει αυτό που πράττουμε ή ο αυτοπροσδιορισμός μας. Δεν ξέρω αν η αύξηση του ενδιαφέροντος μας για δράσεις –που όντως υπήρξε και υπάρχει- είναι ανάλογη της κοινωνικής δυσπραγίας. Ξέρω όμως σίγουρα πως γίναμε περισσότερο απάνθρωποι στον αγώνα διατήρησης των κεκτημένων μας και τη χαλύβδωση της πεποίθησης μας ότι "μας χρωστάνε". Και δυστυχώς ο άκρατος ατομικισμός μας, αυτό το καρκίνωμα της κοινωνικής μας συμπεριφοράς και παιδείας που ξεκίνησε να μας χαρακτηρίζει στα χρόνια της ευμάρειας θέλει χρόνο για να αλλάξει.. Συγγνώμη για τη διατάραξη της εορταστικής γαλήνης αλλά οι κάδοι δεν έχουν πλέον πολλά υπολείμματα φαγητού στα σκουπίδια για να ταΐσουν όσους ψάχνουν.. Δεν είναι κατηγορώ, ούτε δεικτικό. Σκέψεις είναι που μοιράζομαι και αφορούν πρωτίστως εμένα..

Δεν υπάρχουν σχόλια: