Κρίση: O «αγανακτισμένος» λαϊκισμός της νεοελληνικής αρένας. Από την «αγανακτισμένη» μούντζα ως πολιτική στάση στα γιαούρτια της «αγανάκτησης». Και έπεται συνέχεια..

  Αγανάκτηση!! Οργή!! Κρεμάλες!! Γουδί (με γνώση ή άγνοια του “’όρου”.. )  Ελικόπτερα!!  Μαζί με τους οικονομικούς όρους που μπήκαν στη ζωή μας, προστέθηκαν και «νέες» λέξεις.  Με μεταφορικό νόημα, αλληγορία, αλλά με ένα κοινό παρανομαστή. Τον άκρατο λαϊκισμό και την ανάδειξη ηθών που κρύβαμε κάτω από το χαλί.  Από τον επιτηδευμένο καθωσπρεπισμό της επίπλαστης ευμάρειας και της επίδειξης νεοπλουτισμού, στην  πολιτική της αρένας. Ίδιοι άνθρωποι, ίδια «κρυμμένα» ήθη, άλλες συμπεριφορές.  Ο «ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε..» έγινε αγωνιστής φωνάζοντας «κουφάλες έρχονται κρεμάλες» ανακαλύπτοντας με κατάθλιψη την πραγματική του θέση στην ταξική πυραμίδα που χρόνια προσπαθούσε να ξορκίσει στο καταναλωτικό όνειρο τις περασμένης εικοσαετίας. Η λογική, ίσως το πιο αυτονόητο εργαλείο σκέψης  και κυρίως ΠΡΑΞΗΣ όχι μόνο έχει πάψει να υφίσταται αλλά μεταμορφώθηκε σε κραυγή και συνονθύλευμα ανισορροπίας. Ίσως γιατί ποτέ δεν μάθαμε στη σύνθεση και πως αυτή γίνεται ως αποτέλεσμα λογικής ακολουθίας.

   Σήμερα,  Αριστεροί υιοθετούν τον Πάνο Καμμένο που αποτελεί τον «κόκκινο Ντάνι» της μεταμνημονιακής γενιάς..  Ο Μανώλης Γλέζος γίνεται το έμβλημα ενάντια στην κρατική καταστολή από Δεξιούς, ο Καζάκης και ο Βαρουφάκης οι μέντορες της φυλής υπερκομματικά, φωστήρες που έχουν την εύκολη λύση παρελαύνουν και αποθεώνονται.. Ο λαός ζητάει ενόχους. Το γιαούρτωμα  στο Νταλάρα αποτελεί αντιμνημονιακή και πολιτική στάση με μειδίασμα και χαμόγελο από την κοινή γνώμη που δεν μπορεί να συγχωρήσει τον πλούτο που η ίδια έδωσε.  Kαι ανεξαρτήτως του τι είναι σαν χαρακτήρας, ποιες είναι οι θέσεις και η στάση του ή όχι – η προσωπική μου άποψη μου για τον ίδιο δεν είναι και αυτό που λέμε η καλύτερη- αλλά τα απέκτησε δουλεύοντας και από εμάς που τιγκάραμε όπου πήγαινε και τραγουδούσε.  Στην κοινή γνώμη όμως η μαγκιά είναι το γιαούρτωμα του όχλου και όχι του ενός που συνέχισε αγνοώντας την αρένα.. Νέα ήθη με αποκαθήλωση των νεοελληνικών  ειδώλων σαν τον ξιπασμένο Κωστόπουλο που ναι ότι και να ακούγεται ή και να του έχει προσάψει κανείς έχει μεγάλη δόση αλήθειας. Μόνο που η μαγκιά είναι να χτυπάς τον άλλο όταν είναι δυνατός και όχι όταν χαιρέκακα τον βλέπεις στο πάτωμα. Ειδικά όταν για χρόνια προσπαθούσες να λειτουργήσεις σαν «μικρός Κωστόπουλος» στο μέτρο των δυνάμεων σου.

   Ξεκινώντας από το κίνημα των αγανακτισμένων ραντεβού των 8 και των κυριακάτικων απογευμάτων του νεοελληνικού  Μάη του 68, η μούντζα προς τη βουλή έγινε πολιτική θέση. Τα media ήταν πρόθυμα να αγκαλιάσουν τα νέα ήθη.  Η παραγωγή πολιτισμού δεν ήταν ποτέ το ζητούμενο. Η πελατεία πήγε στην « πλατεία»,  αγανάκτησε και ζητάει χάιδεμα. «τι να κάνει ο κόσμος, αντιδρά, είναι υγεία. Σηκώθηκε επιτέλους από τον καναπέ. Θυμήθηκε το αγωνιστικό του παρελθόν»  Το πολυτεχνείο, την υποδοχή του Καραμανλή από την αγωνιστική «αυτοεξορία», τον Αντρέα με τους συντρόφους της αλλαγής. Μέχρι και για το Ευρωμπάσκετ του 87  και την ομόνοια του Ελληνικού λαού ακούσαμε… Οι προπηλακισμοί και η βία απέναντι στους γνωστούς μας βουλευτές που κρύβονταν από τα γραφεία τους που είχαμε περάσει για το ρουσφέτι μας, έγινε κάτι αναμενόμενο. Τι κι αν τους είχαμε ψηφίσει δυόμιση χρόνια πριν παρ, ότι ξέραμε ότι κάτι «μύριζε». Μας έταξαν λεφτά. Και στο νήπιο ότι τάξεις πρέπει να το πάρει. Εξάλλου και οι ίδιοι στην πλειοψηφία τους μας μίλαγαν για τη δικαιολογημένη μας αγανάκτηση.  Για το λαό που κάνει θυσίες και κάποιοι άγνωστοι τον έφεραν ως εδώ. Για το πελατειακό κράτος που  πρέπει να αλλάξει. Κι ας ήμασταν όλοι μέτοχοι και πελάτες αυτού του κράτους στο βαθμό που ο καθένας μπορούσε. Και αυτοί χαϊδεύοντας.  

   Μέσα σε ένα χρόνο η βία, λεκτική ή σωματική, ωμή πάντως σε όλες τις περιπτώσεις, έγινε το αποδεκτό συνώνυμο της αντίστασης.  Δεν ξέρουμε τι ακριβώς θέλουμε αλλά ξέρουμε ότι όλοι είναι κλέφτες. Δεν θέλουμε το μνημόνιο αλλά ούτε και τη χρεοκοπία. Θέλουμε να καεί το μπουρδέλο η Βουλή με όλους μέσα όσους ψηφίσαμε, μας βόλεψαν, μας έκαναν χατίρια ανομίας –γιατί και ο διορισμός μας χωρίς αξιολογικά κριτήρια ανομία είναι-  αλλά να καεί στο όνομα της Δημοκρατίας…  Τα αιτήματα μας είναι ολοκληρωτικά και με τη λογική χουλιγκανισμού που χρόνια θρέψαμε.  Δεν ζητάνε λύσεις, δεν ζητούν κάτι συγκεκριμένο. Θέλουμε μαγικά να ξυπνήσουμε στο χτες. Πληρώσαμε τα μέτρα, το χαράτσι και όλες της συνέπειες της αποτυχημένης πολιτικής δύο χρόνων που δεν ήθελε να μας αγγίξει ως πελάτες και πλέον απαιτούμε τη δικαίωση. Η αυτοκριτική μας τελείωσε στο γκισέ της ΔΕΗ και δεν αφορούσε την προσωπική διαδρομή μας.  Για τα πάντα φταίνε οι άλλοι. Όπως και πριν που δεν είχαμε τα σημερινά προβλήματα αλλά και με κανένα γείτονα μας καλές σχέσεις. 

   Όχι δεν είμαι αιρετικός. Ούτε μου αρέσει το Politically correct. Ασφαλώς και η αγανάκτηση είναι υπαρκτή, και το σύστημα σάπιο. Ασφαλώς και οι ένοχοι πρέπει να πληρώσουν. Και ασφαλώς  υπάρχουν πλέον πάρα μα πάρα πολλοί συνάνθρωποι μας, άνεργοι, φτωχοί χωρίς καν τα βασικά αγαθά διαβίωσης, παιδιά που λιποθυμούν από την πείνα σε ένα ανύπαρκτο κράτος δικαίου. Θύματα του βολέματος των υπολοίπων μας  που νομιμοποιούνται να αντιδράσουν όπως και αν η απόγνωση τους μεταμορφώσει την οργή. Μόνο που δεν είναι αυτοί που έχουν υιοθετήσει τα νέα ήθη μας. Παραμένουν αθέατοι όπως παρέμεναν και όλα αυτά τα χρόνια σε μια κοινωνία που στρουθοκαμήλιζε πως δεν υπήρχαν και σήμερα έσπευσε να ξαναχρησιμοποιήσει τη φρίκη τους ως επιχείρημα για τα απολεσθέντα της. Και αντί να κοιτάξει στον καθρέφτη να δει το χάλι της, κοιτάει παλιές φωτογραφίες και αναπολεί.. Έτοιμη να εκμεταλλευτεί τη μυστικότητα της ψήφου για να μπορέσει μεθαύριο να προπηλακίσει τους νέους κλέφτες που θα έχει αναδείξει μήπως την ξαναβολέψουν στη χώρα των θαυμάτων της. Μόνο που αυτή η χώρα βρίσκεται ήδη στην εντατική και με ορό και εμείς κοιτάμε το χρώμα του δωματίου ..