Ο Ισλαμικός φανατισμός δεν απέχει πολλά χρόνια στην κλίμακα της ιστορίας από το Χριστιανικό φανατισμό. Απλά η Δύση κατάφερε μετά την Αντιμεταρρύθμιση και το Διαφωτισμό μέσω του κοσμικού κράτους και όχι αναίμακτα να υποσκελίσει το ιερατείο και τη μισαλλοδοξία του. Ο Ισλαμικός φονταμενταλισμός δεν είναι τίποτε περισσότερο από μια ακόμη έκφραση φανατισμού και θρησκευτικής μισαλλοδοξίας. Αλήθεια, ποια θρησκεία αποδέχεται το σαρκασμό, την αντίθεση, τη μη δογματική γνώση και αλήθεια; Σε ποια θρησκεία η θέση της γυναίκας είναι στην ίδια μοίρα με του άντρα; Ποια θρησκεία αποδέχεται την ελευθεριότητα της τέχνης; Ερωτήματα που ενώ έχουν απαντηθεί μετά την πνευματική ώθηση που έδωσε Διαφωτισμός και θα έπρεπε να εκλείπουν παραμένουν επίκαιρα. Ακόμα και στη Δύση που το κοσμικό κράτος κατάφερε να υποσκελίσει τη δύναμη του Χριστιανικού ιερατείου, ο θρησκευτικός φανατισμός δεν έπαψε να υπάρχει, να αναζωογονείται ή να υποδαυλίζεται από αυτό.
Κι αν στη Δύση η εκκοσμίκευση κατάφερε να δημιουργήσει ένα πολιτισμό ανοχής και αποδοχής προς το διαφορετικό, η Ανατολή ακολούθησε αντίστροφη πορεία. Από τον προοδευτισμό της γέννησης του Ισλάμ κατέληξε στην ανάπτυξη ακραίων ομάδων και ιερατείων που οι ιεροί πόλεμοι επιχειρούν να γίνουν μέρος του δόγματος. Τα γεωπολιτικά παιχνίδια των Δυτικών κρατών την τελευταία πεντηκονταετία χρησιμοποίησαν αυτή την τάση προς όφελος τους. Άλλοτε ενισχύοντας, άλλοτε χρηματοδοτώντας ή εξοπλίζοντας ακραίες ομάδες, και στις χειρότερες περιπτώσεις δίνοντας τους την εξουσία. Ποντάροντας στο μίσος που όμως θα γύριζε κάποτε εναντίον τους. Και όπως πάντα στην ιστορία, εις βάρος αθώων όπως σήμερα στο Παρίσι.
Η χρονική συγκυρία, χειρότερη από ποτέ. Μια Ευρώπη που έχει απωλέσει τα πνευματικά και πολιτιστικά πρωτεία, μια Ευρώπη που η άνοδος των άκρων και του ρατσισμού είναι συνεχής και με μια πρόοδο που η τάση της τείνει να γίνει γεωμετρική. Μια Ευρώπη που συντηριτικοποιείται συνεχώς και οι εθνικισμοί και οι φανατισμοί ξανα-ανατέλουν. Μια Ευρώπη που δεν έχει ασχοληθεί σοβαρά μα κυρίως ανθρωπιστικά με το μεταναστευτικό. Αυτή η Ευρώπη καλείται να αντιμετωπίσει με ψυχραιμία ένα γεγονός που μπορεί να αποτελέσει μια σπίθα στα αρρωστημένα μυαλά των δικών της φανατικών.
Γιατί πλέον δεν είναι αναγκαία μόνο η εκκοσμίκευση του φανατικού Ισλαμικού κομματιού αλλά και η επιστροφή της Ευρώπης σε αξίες που φθίνουν. Μοναδική ελπίδα είναι η ανθρωπιστική παράδοση που χτίστηκε τα χρόνια μετά τον πόλεμο να αφυπνίσει τις συνειδήσεις και να αντιπαρατεθεί με το φανατισμό που ανακάμπτει. Να επαναφέρει την αξία στον άνθρωπο ανεξαρτήτως φύλου, χρώματος, καταγωγής ή ιδιαιτερότητας. Να σταματήσει να υψώνει τείχη γιατί ο διαχωρισμός και ο αποκλεισμός φέρνει τα αντίθετα αποτελέσματα. Υπάρχει αυτή η ελπίδα; Πολύ φοβάμαι πως δεν φαίνεται στον ορίζοντα…
ΥΓ. Σαν Ελληνας νιώθω ντροπή για την αντιμετώπιση ενός τόσο τραγικού γεγονότος και την ένταξη του σε μικροπολιτικά προεκλογικά παιχνίδια..
