30 Μαΐου 2012

Ζητείται ελπίς ή μήπως σοβαρότητα;

    Η διαφορά ανάμεσα στον ενήλικο από τον ανήλικο,
έγκειται κυρίως στο βαθμό υπευθυνότητας και αντίδρασης σε κρίσιμες καταστάσεις.  Ενώ ο ενήλικος πρέπει να πάρει μια απόφαση και να αντιδράσει με σοβαρότητα αναλαμβάνοντας την ευθύνη των πράξεων του, ο ανήλικος αφ ενός δεν αντιλαμβάνεται τις συνέπειες και αφ ετέρου εφευρίσκει μια δικαιολογία –πολλές φορές υπερβολικά αφελή-  για την «αθώωση» του.  Το πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας είναι ενδεχομένως πως αντιδρά με την ανωριμότητα ενός ανήλικου στις κρίσιμες στιγμές για το παρόν και το μέλλον της. Μόνο που πλέον έχει ενηλικιωθεί…
   Σύμφωνοι, η χώρα μας σαν κρατική οντότητα έχει πολύ μικρή ιστορία σε σχέση με τους εταίρους της.  Θα μπορούσαμε να κάνουμε αναλύσεις επί αναλύσεων για το κάτω από ποιες συνθήκες διαμορφώθηκε το σημερινό κράτος, τις εσωτερικές αναταραχές, της επίδραση του ξένου παράγοντα κλπ. Μόνο που έτσι θα χαθούμε στη θεωρία.
   Από το 1974 και μετά η Ελλάδα μετράει τα πιο ελεύθερα χρόνια της ιστορίας της. Όχι με το ιδεατό επίπεδο δημοκρατίας  που θα θέλαμε, αλλά σίγουρα με την ευλογία του να αποφασίζει ο λαός με την ψήφο του για το ποιοι τον εκπροσωπούν. Το μορφωτικό επίπεδο ανέβηκε, η πρόσβαση στην ενημέρωση έπαψε να αποτελεί ταμπού για τους κρατούντες, η επαφή με ξένες κουλτούρες έγινε προνόμιο όλων.  Οι ορίζοντες άνοιξαν και το μόνο που απέμενε ήταν να απλώσουμε το χέρι και να αδράξουμε την ευκαιρία. Να ενηλικιωθούμε. Μόνο που αντί για ενηλικίωση, προτιμήσαμε τον παλιμπαιδισμό μας.  Την ανευθυνότητα απέναντι στην ευθύνη, το σήμερα χωρίς τη σκέψη του αύριο, τη δικαιολογία για την αδράνεια και την υστέρηση. Ξενοφοβία, στερεότυπα, κουτοπονηριά και βόλεμα σε ένα τραγικό μείγμα δικαιολόγησης της στάσης μας. Το σύνδρομο ότι αποτελούμε τον ομφαλό της γης σαν το παιδί που πρέπει να είναι πάντα στην προσοχή όλων και που πρέπει να του κάνουν το χατίρι ποτέ δεν μας εγκατέλειψε.  
   Με αυτά και πολλά άλλα αντίστοιχα χαρακτηριστικά βρεθήκαμε αντιμέτωποι με τους εαυτούς μας στη δίνη μιας παγκόσμιας κρίσης που μας έφερε στο μάτι του κυκλώνα ως αδύναμο κρίκο. Για το πώς και το γιατί έχουν γίνει χιλιάδες αναλύσεις. Το ζήτημα είναι πως βρισκόμαστε σε ένα κρίσιμο σημείο, σε ένα σταυροδρόμι που το μόνο που πρέπει να κάνουμε είναι να δείξουμε για πρώτη φορά στη σύγχρονη ιστορία μας σοβαρότητα και μάλιστα επιτακτικά. Ως πολίτες, ως άτομα ξεχωριστά και κυρίως ως ψηφοφόροι. Το παραμύθι των κακών πολιτικών και του αθώου λαού τελείωσε. Στις εκλογές επιλέξαμε για άλλη μια φορά να μας εκπροσωπήσουν πρόσωπα που είτε έχουν αποδείξει έμπρακτα την ανικανότητα τους στον πολιτικό στίβο, είτε εκφράζουν το άκρατο λαϊκισμό της κοινωνίας μας.  Δευτεροκλασάτοι ηθοποιοί, πρώην ποδοσφαιριστές και μοντέλα, πολιτικάντηδες που αλλάζουν ιδεολογία και απόψεις ανάλογα με την καιροσκοπική επικαιρότητα.
Ψηφίσαμε Χρυσή Αυγή ως αντίδραση αλλά και γιατί δεν μας χαλάει η στάση τους στο μεταναστευτικό. Ο ρατσισμός πάντα υπήρχε στο γονίδιο μας. Ψηφίσαμε Ανεξάρτητους Έλληνες γιατί μας βόλευε πάντα το αντί και η μετατόπιση ευθυνών. Ψηφίσαμε Σύριζα γιατί πιστεύουμε στα θαύματα. Θεωρούμε πως «στείλαμε» μήνυμα σε αυτούς που εκλέξαμε και πως αυτό ελήφθει.. Το μόνο όμως που ελήφθει είναι πως δεν πρέπει να ανησυχούν για τους «αιώνιους έφηβους».  Έτσι, αντί να συμφωνήσουν σε ένα μίνιμουμ βασικό πρόγραμμα αντιμετώπισης της κατάστασης, από την επαύριο των εκλογών ξεκίνησαν την προεκλογική ετοιμασία για τις επόμενες.  Ο μεγάλος στόχος δεν είναι οι λύσεις αλλά το μπόνους των +50 και με ποιο τρόπο θα αξιοποιηθεί. Ψεύτικα διλήμματα, ψεύτικη σοβαρότητα, ψεύτικος αντιευρωπαισμός ή φιλοευρωπαϊκός, λαϊκισμός. Εικονική πόλωση με σκοπό μια μικρή αύξηση στα ποσοστά που θα μπορεί να φέρει το πάνω χέρι στις διαπραγματεύσεις.
   Αλήθεια, πώς είναι δυνατόν να πείθει ο Σαμαράς πως αποτελεί την υπεύθυνη λύση; Πώς γίνεται οι ένοχοι να πείθουν πως είναι σωτήρες; Πώς μπορεί να πείθει ο Τσίπρας πως μπορεί να αλλάξει το οικονομικό τοπίο (ή μήπως να μην αλλάξει τίποτα) «αναίμακτα» για τους πολλούς;  Πώς γίνεται να πείθει πως θα συγκρουστεί στο ευρωπαϊκό πεδίο και θα βγει νικητής με τους δανειστές όταν η θέση της χώρας είναι τόσο ανίσχυρη;  Πώς γίνεται να παίζουν όλοι στις πλάτες μας μια τόσο κακή θεατρική παράσταση αν δεν ξέρουν πως απευθύνονται σε «πολιτικά ανήλικους»;  Πώς γίνεται σε μια τόσο κρίσιμη καμπή να μην δίνονται απαντήσεις πάνω στα πραγματικά δεδομένα διάλυσης κράτους, οικονομίας, και κοινωνικού ιστού;  Πώς γίνεται να μην απαντάμε πάνω στην αλήθεια των προβλημάτων που δεν έχουν ιδεολογική οπτική γιατί είναι άμεσα;  Πώς γίνεται τελικά και εμείς οι από κάτω να ζητάμε να αγοράσουμε ελπίδα αντί να ζητήσουμε σοβαρότητα; Πάνω από όλα από τους εαυτούς μας.

8 σχόλια:

ο δείμος του πολίτη είπε...

Ο Τσίπρας δεν πείθει λογικά. Ο Τσίπρας πείθει μέσα από την ανάγκη αλλαγής πλεύσης, μακριά από τη μονομερή λιτότητα. Ο Σαμαράς μετά βίας πείθει (πού χάθηκαν εκείνα τα 40%...).

Αλλά εδώ ο Τζήμερος (και ο Μάνος πια μαζί) πείθει με χρυσαυγίτικες θέσεις, ο ΣΥΡΙΖΑ δε θα πείσει;

ο δείμος του πολίτη είπε...

by the way, πολύ ωραίο άρθρο. Ουσιαστικά συμφωνούμε στα περισσότερα (ίσως και σε όλα, αλλά δεν το φωνάζω, μη φανεί ότι έχω τάσεις συμφωνίας)...

ck είπε...

Υπάρχει ακόμα θυμός, σύγχυση και πανικός.
Ψηφίζουμε ακόμα αυτούς που ξέρουμε.
Αυτούς που μας εξασφάλισαν 30 χρόνια καλή ζωή, χωρίς άγχος, κόπο και σκοτούρες.
Δεν θα αφήσουμε εύκολα το όνειρο για άλλα 5-10 καλά, ξεκούραστα χρόνια. Γι αυτό και σερνόμαστε πίσω απο διάφορους ταχυδακτυλουργούς και τσαρλατάνους.
Εκτός, αν μας ξυπνήσει η πραγματικότητα.
Το πρόβλημα είναι ότι είναι επικίνδυνο να ξυπνάς απότομα τους υπνοβάτες.
Ιδιαίτερα όταν υπνοβατούν στην άκρη του γκρεμού.

Αντίλογος είπε...

Δείμο καλημέρα
Ασφαλώς και να μη συμφωνήσεις.. Σε καταλαβαίνω απόλυτα… Η συμφωνία σε όλα δημιουργεί και σε μένα προβλήματα εσωτερικής φύσεως..

Αντίλογος είπε...

Χρίστο
Κανένα σχόλιο.. Ο παραλληλισμός με τους υπνοβάτες στο χείλος του γκρεμού είναι ίσως ο πιο καίριος. Ελπίζω απλά να είμαστε ακόμα στο χείλος του γκρεμού και όχι κοιμώμενοι σε ελεύθερη πτώση.

*Φαντομάς. είπε...

αρχικά σοβαρότητα!και έπειτα ελπίζουμε κάτι όμορφο!ουτοπικό....

Ευάγγελος είπε...

Επέτρεψέ μου να επαναλάβω κάτι που σχολίασα στο μπλογκ μου. "Τρέχουμε με μεγάλη ταχύτητα και σπασμένα φρένα προς την κολώνα της ΔΕΗ κι όμως μας καλλιεργείται η παράλογη βεβαιότητα, ότι τελικά η κολώνα θα 'ναι κείνη που θ' αναγκαστεί να κάνει στην άκρη". Πιστεύω όμως, ότι στο τέλος και οι αερόσακοι θα δουλέψουν για να επιβιώσουμε τουλάχιστον κι η ασφάλεια θα καλύψει τη ζημιά για να 'χουμε μια ζωή να... πληρώνουμε! (Ελπίδα δε ζητούσες;) Να 'σαι καλά!

Αντίλογος είπε...

Ευάγγελε
προφανώς θα συμφωνήσω με το σχόλιο σου.. Εξάλλου πάντα το δέντρο φταίει…