9 Μαρτίου 2012

Κρίση: O «αγανακτισμένος» λαϊκισμός της νεοελληνικής αρένας. Από την «αγανακτισμένη» μούντζα ως πολιτική στάση στα γιαούρτια της «αγανάκτησης». Και έπεται συνέχεια..


  Αγανάκτηση!! Οργή!! Κρεμάλες!! Γουδί (με γνώση ή άγνοια του “’όρου”.. )  Ελικόπτερα!!  Μαζί με τους οικονομικούς όρους που μπήκαν στη ζωή μας, προστέθηκαν και «νέες» λέξεις.  Με μεταφορικό νόημα, αλληγορία, αλλά με ένα κοινό παρανομαστή. Τον άκρατο λαϊκισμό και την ανάδειξη ηθών που κρύβαμε κάτω από το χαλί.  Από τον επιτηδευμένο καθωσπρεπισμό της επίπλαστης ευμάρειας και της επίδειξης νεοπλουτισμού, στην  πολιτική της αρένας. Ίδιοι άνθρωποι, ίδια «κρυμμένα» ήθη, άλλες συμπεριφορές.  Ο «ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε..» έγινε αγωνιστής φωνάζοντας «κουφάλες έρχονται κρεμάλες» ανακαλύπτοντας με κατάθλιψη την πραγματική του θέση στην ταξική πυραμίδα που χρόνια προσπαθούσε να ξορκίσει στο καταναλωτικό όνειρο τις περασμένης εικοσαετίας. Η λογική, ίσως το πιο αυτονόητο εργαλείο σκέψης  και κυρίως ΠΡΑΞΗΣ όχι μόνο έχει πάψει να υφίσταται αλλά μεταμορφώθηκε σε κραυγή και συνονθύλευμα ανισορροπίας. Ίσως γιατί ποτέ δεν μάθαμε στη σύνθεση και πως αυτή γίνεται ως αποτέλεσμα λογικής ακολουθίας.
   Σήμερα,  Αριστεροί υιοθετούν τον Πάνο Καμμένο που αποτελεί τον «κόκκινο Ντάνι» της μεταμνημονιακής γενιάς..  Ο Μανώλης Γλέζος γίνεται το έμβλημα ενάντια στην κρατική καταστολή από Δεξιούς, ο Καζάκης και ο Βαρουφάκης οι μέντορες της φυλής υπερκομματικά, φωστήρες που έχουν την εύκολη λύση παρελαύνουν και αποθεώνονται.. Ο λαός ζητάει ενόχους. Το γιαούρτωμα  στο Νταλάρα αποτελεί αντιμνημονιακή και πολιτική στάση με μειδίασμα και χαμόγελο από την κοινή γνώμη που δεν μπορεί να συγχωρήσει τον πλούτο που η ίδια έδωσε.  Kαι ανεξαρτήτως του τι είναι σαν χαρακτήρας, ποιες είναι οι θέσεις και η στάση του ή όχι – η προσωπική μου άποψη μου για τον ίδιο δεν είναι και αυτό που λέμε η καλύτερη- αλλά τα απέκτησε δουλεύοντας και από εμάς που τιγκάραμε όπου πήγαινε και τραγουδούσε.  Στην κοινή γνώμη όμως η μαγκιά είναι το γιαούρτωμα του όχλου και όχι του ενός που συνέχισε αγνοώντας την αρένα.. Νέα ήθη με αποκαθήλωση των νεοελληνικών  ειδώλων σαν τον ξιπασμένο Κωστόπουλο που ναι ότι και να ακούγεται ή και να του έχει προσάψει κανείς έχει μεγάλη δόση αλήθειας. Μόνο που η μαγκιά είναι να χτυπάς τον άλλο όταν είναι δυνατός και όχι όταν χαιρέκακα τον βλέπεις στο πάτωμα. Ειδικά όταν για χρόνια προσπαθούσες να λειτουργήσεις σαν «μικρός Κωστόπουλος» στο μέτρο των δυνάμεων σου.
   Ξεκινώντας από το κίνημα των αγανακτισμένων ραντεβού των 8 και των κυριακάτικων απογευμάτων του νεοελληνικού  Μάη του 68, η μούντζα προς τη βουλή έγινε πολιτική θέση. Τα media ήταν πρόθυμα να αγκαλιάσουν τα νέα ήθη.  Η παραγωγή πολιτισμού δεν ήταν ποτέ το ζητούμενο. Η πελατεία πήγε στην « πλατεία»,  αγανάκτησε και ζητάει χάιδεμα. «τι να κάνει ο κόσμος, αντιδρά, είναι υγεία. Σηκώθηκε επιτέλους από τον καναπέ. Θυμήθηκε το αγωνιστικό του παρελθόν»  Το πολυτεχνείο, την υποδοχή του Καραμανλή από την αγωνιστική «αυτοεξορία», τον Αντρέα με τους συντρόφους της αλλαγής. Μέχρι και για το Ευρωμπάσκετ του 87  και την ομόνοια του Ελληνικού λαού ακούσαμε… Οι προπηλακισμοί και η βία απέναντι στους γνωστούς μας βουλευτές που κρύβονταν από τα γραφεία τους που είχαμε περάσει για το ρουσφέτι μας, έγινε κάτι αναμενόμενο. Τι κι αν τους είχαμε ψηφίσει δυόμιση χρόνια πριν παρ, ότι ξέραμε ότι κάτι «μύριζε». Μας έταξαν λεφτά. Και στο νήπιο ότι τάξεις πρέπει να το πάρει. Εξάλλου και οι ίδιοι στην πλειοψηφία τους μας μίλαγαν για τη δικαιολογημένη μας αγανάκτηση.  Για το λαό που κάνει θυσίες και κάποιοι άγνωστοι τον έφεραν ως εδώ. Για το πελατειακό κράτος που  πρέπει να αλλάξει. Κι ας ήμασταν όλοι μέτοχοι και πελάτες αυτού του κράτους στο βαθμό που ο καθένας μπορούσε. Και αυτοί χαϊδεύοντας.  
   Μέσα σε ένα χρόνο η βία, λεκτική ή σωματική, ωμή πάντως σε όλες τις περιπτώσεις, έγινε το αποδεκτό συνώνυμο της αντίστασης.  Δεν ξέρουμε τι ακριβώς θέλουμε αλλά ξέρουμε ότι όλοι είναι κλέφτες. Δεν θέλουμε το μνημόνιο αλλά ούτε και τη χρεοκοπία. Θέλουμε να καεί το μπουρδέλο η Βουλή με όλους μέσα όσους ψηφίσαμε, μας βόλεψαν, μας έκαναν χατίρια ανομίας –γιατί και ο διορισμός μας χωρίς αξιολογικά κριτήρια ανομία είναι-  αλλά να καεί στο όνομα της Δημοκρατίας…  Τα αιτήματα μας είναι ολοκληρωτικά και με τη λογική χουλιγκανισμού που χρόνια θρέψαμε.  Δεν ζητάνε λύσεις, δεν ζητούν κάτι συγκεκριμένο. Θέλουμε μαγικά να ξυπνήσουμε στο χτες. Πληρώσαμε τα μέτρα, το χαράτσι και όλες της συνέπειες της αποτυχημένης πολιτικής δύο χρόνων που δεν ήθελε να μας αγγίξει ως πελάτες και πλέον απαιτούμε τη δικαίωση. Η αυτοκριτική μας τελείωσε στο γκισέ της ΔΕΗ και δεν αφορούσε την προσωπική διαδρομή μας.  Για τα πάντα φταίνε οι άλλοι. Όπως και πριν που δεν είχαμε τα σημερινά προβλήματα αλλά και με κανένα γείτονα μας καλές σχέσεις. 
   Όχι δεν είμαι αιρετικός. Ούτε μου αρέσει το Politically correct. Ασφαλώς και η αγανάκτηση είναι υπαρκτή, και το σύστημα σάπιο. Ασφαλώς και οι ένοχοι πρέπει να πληρώσουν. Και ασφαλώς  υπάρχουν πλέον πάρα μα πάρα πολλοί συνάνθρωποι μας, άνεργοι, φτωχοί χωρίς καν τα βασικά αγαθά διαβίωσης, παιδιά που λιποθυμούν από την πείνα σε ένα ανύπαρκτο κράτος δικαίου. Θύματα του βολέματος των υπολοίπων μας  που νομιμοποιούνται να αντιδράσουν όπως και αν η απόγνωση τους μεταμορφώσει την οργή. Μόνο που δεν είναι αυτοί που έχουν υιοθετήσει τα νέα ήθη μας. Παραμένουν αθέατοι όπως παρέμεναν και όλα αυτά τα χρόνια σε μια κοινωνία που στρουθοκαμήλιζε πως δεν υπήρχαν και σήμερα έσπευσε να ξαναχρησιμοποιήσει τη φρίκη τους ως επιχείρημα για τα απολεσθέντα της. Και αντί να κοιτάξει στον καθρέφτη να δει το χάλι της, κοιτάει παλιές φωτογραφίες και αναπολεί.. Έτοιμη να εκμεταλλευτεί τη μυστικότητα της ψήφου για να μπορέσει μεθαύριο να προπηλακίσει τους νέους κλέφτες που θα έχει αναδείξει μήπως την ξαναβολέψουν στη χώρα των θαυμάτων της. Μόνο που αυτή η χώρα βρίσκεται ήδη στην εντατική και με ορό και εμείς κοιτάμε το χρώμα του δωματίου ..

15 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Ο Γκάντι έλεγε ότι η χειρότερη μορφή βίας είναι η φτώχεια. Εκεί που τώρα μας οδηγεί εργαζόμενους και συνταξιούχους το Μαύρο μέτωπο ΠΑΣΟΚ ΝΔ. Αυτό είναι που έχει σημασία και όχι αν κάποιος γιαούρτωσε κάποιον ή έβρισε κάποιον. Αυτά τα ασήμαντα περιστατικά μπροστά στην καταστροφή ενός λαού τα χρησιμοποιεί ο γράφων το άρθρο για να υπονομεύσει τους λαϊκούς αγώνες, τους οποίους αντιμετωπίζει με καθωσπρεπισμό και υποκρισία. Κρίμα!

Αντίλογος είπε...

Ανώνυμε
Ασφαλώς, η χειρότερη μορφή βίας είναι η φτώχεια. Το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ δεν μας οδήγησαν σήμερα. Μας οδηγούν χρόνια προς τα εκεί με βασικότερο όχημα το λαϊκισμό. Τώρα αν στο κείμενο βλέπεις υποκρισία για την υπονόμευση των λαϊκών αγώνων, είναι η δική σου ματιά. Οι λαϊκοί αγώνες κατά την προσωπική μου άποψη είναι πρωτίστως ατομικοί και μετά συλλογικοί. Πάντως μακάρι να είχα τη δύναμη. Πολύ ευχαρίστως θα υπονόμευα το λαϊκισμό και τις εκφάνσεις του. Δυστυχώς δεν την έχω και μπορείς να είσαι ήσυχος για την πορεία των αγώνων.

Ανώνυμος είπε...

1.47
Η μεγαλύτερη φτώχεια που μπορεί να υποστεί κανείς είναι η πνευματική.
Μήπως γι' αυτού του είδους τη φτώχεια μιλούσε ο Γκάντι? Ο πιο φτωχός άνθρωπος είναι αυτός που δεν έχει παιδεία. Άρα αυτοί που γιαουρτώνουν, βρίζουν και χρησιμοποιούν οποιουδήποτε είδους βία (ασήμαντα περιστατικά κατ΄εσένα, σημαντικά περιστατικά κατ΄εμένα) είναι πάρα μα πάρα πολύ φτωχοί! Η καταστροφή του λαού έγινε εις γνώσην του, είτε με την ψήφο του είτε με την ανοχή του, είτε με τους λάθος λαϊκούς αγώνες του, οπότε ας μη βγάζει (ο λαός) την ουρά που απ' έξω. Ας γιαουρτώσει πρώτα τον εαυτό του (αφού αυτό νομίζει ότι είναι το σωστό με την παιδεία που διαθέτει) και μετά να γιαουρτώσει και τους υπόλοιπους. Κατηγορείς το εν λόγω άρθρο για καθωσπρεπισμό και υποκρισία απέναντι στους λαΙκούς αγώνες όμως δεν βλέπεις τον καθωσπρεπισμό και την υποκρισία αυτών των λαϊκων αγώνων που το μήνυμά τους ήταν και είναι "δώσε μπάρμπα και σε μένα από τα δανεικά", ενώ θα έπρεπε να είναι "δώστε μας τη δυνατότητα να παραγουμε και να δημιουργούμε για να ζούμε αξιοπρεπώς και να μην έχουμε ανάγκη τα δανεικά".

ένας στρατολάτης είπε...

Πολύ σωστή τοποθέτηση. Υπονομευτική μόνο απέναντι στις οχλοκρατικές λούμπεν εκδηλώσεις.
Εντάξει, πόσο ακόμα να χαϊδέψει κανείς αυτάκια. Χρειάζονται, όσο νά'ναι, και λίγο τράβηγμα ενίοτε.

ck είπε...

Με πρόλαβε ο προηγούμενος σχολιαστής και έγραψε κατα λέξη αυτά που ήθελα να γράψω και εγώ, αν προλάβαινα.

ck είπε...

Και κάτι ακόμα.

Οι γονείς μου έζησαν πολύ φτωχικά και οι γονείς τους ακόμα φτωχότερα. Ποτέ δεν τους πέρασε απο το μυαλό ότι κάποιος άλλος τους χρωστούσε κάτι και ότι έπρεπε να το πάρουν πίσω με τη βία. Το αντίθετο. Προσπάθησαν με σκληρή δουλειά και σπαρτιάτικη ζωή να βελτιώσουν τη ζωή των παιδιών τους μέσα απο το δικό τους παράδειγμα, την σωστή ανατροφή και την επιμονή για ολοκληρωμένη παιδεία.

Και φτάσαμε σήμερα, εμείς που καταναλώσαμε το μέλλον των παιδιών μας για να ζήσουμε άκοπα και άνετα, να ζητάμε τα ρέστα από όλους τους άλλους, με τους παραδοσιακούς φασιστικούς στην κυριολεξία τρόπους

Στοππάκιος είπε...

Καλέ μου Αντίλογε,
είσαι πολύ ευγενικός με τον ελληνικό λαό και δεν χρησιμοποιείς τη λέξη φασισμός για να τον χαρακτηρίσεις. Έχεις δίκιο αυτή η φασίζουσα νοοτροπία υπήρχε πάντα. Έτσι ανατράφηκε ο λαός μέσα στα κόμματα -δεξιά και αριστερά- στο συνδικαλισμό, στο κοινοβούλιο, σε κάθε κοινωνική δραστηριότητα. Είναι απίστευτο πίσω από τι μονολόγους περιχαρακώνεται ο καθένας στον υποτιθέμενο διάλογο. Δημοκρατικό έλλειμμα θα το χαρακτήριζε κάποιος πιο ευγενικός και αυτή την πληγή της δημοκρατίας μας εκμεταλλεύονται κάποιοι για να κάνουν τις φασίζουσες πρακτικές τους κυρίαρχη ιδεολογία. Έχεις δίκιο ότι αυτές οι πρακτικές προϋπήρχαν, κρύβονταν όμως πίσω από το μοντέλο ευζωίας που κυριαρχούσε. Επίσης έχεις δίκιο ότι υπήρχαν άνθρωποι που αντιδρούσαν -μερικοί αναρχικοί και αριστεροί απελπισμένοι κατά τον Σαββόπουλο. Και δεν είναι χαιρεκακία να χτυπάς τον πεσμένο Κωστόπουλο, αρκεί την ίδια στιγμή να κάνεις και εσύ την αυτοκριτική σου. Κάπως έτσι τον σχολίασα κι εγώ εδώ http://esofrenon.blogspot.com/2012/02/blog-post_26.html

ο δείμος του πολίτη είπε...

Λίγο μονόπλευρο το είδα και σε μία βάση "μαζί τα φάγαμε". Δεν είναι έτσι ακριβώς. Δε συμμετείχαμε όλοι σε αυτό τον κυκεώνα. Και σίγουρα κάτι που κάνει ο λαός αυθόρμητα δεν αποτελεί λαϊκισμό. Ο λαός είναι αγανακτισμένος όχι με τα μέτρα μόνο, αλλά κι επειδή κάποιοι του άρπαξαν την ψήφο με άλλο πρόγραμμα κι άλλες υποσχέσεις...

Σε μια εποχή που ο μισός πληθυσμός φλερτάρει με την ένδεια και το 1/4 με την ανεργία (το 1/5 ήδη είναι άνεργο), η βία είναι η μόνη αυθόρμητη έκφραση. Το πρόβλημα δεν είναι η βία. Αλλά τα αίτια που τη γεννούν: ο νεοφιλελευθερισμός ο ίδιος...

Αντίλογος είπε...

Ανώνυμε 3.06
Αυτό το "δώστε μας τη δυνατότητα να παραγουμε και να δημιουργούμε για να ζούμε αξιοπρεπώς και να μην έχουμε ανάγκη τα δανεικά” είναι ακριβώς το χαμένο στοίχημα πολλών χρόνων. Ποτέ δεν είναι αργα. Ακόμα και σήμερα και στη σημερινή κατάσταση το ζητούμενο παραμένει το ίδιο. Πόσο ώριμοι είμαστε για αυτό, τελικα θα το δείξει η ιστορία. Τώρα για το ζήτημα παιδείας που ανέφερες, αλήθεια ποιος θα μπορούσε να διαφωνήσει καπου;

Αντίλογος είπε...

Στρατολατη
Χαίρομαι που συμφωνούμε. Εχω πολλές φορές αναρτήσει στο παρελθόν σκέψεις και εσώψυχα για την παθητική σταση του καναπέ και την αναγκη αντίδρασης. Μόνο που δεν φανταζόμουν –κι ας υποψιαζόμουν- πως η παθητικότητα θα αντικατασταθει –όχι παντα προφανώς, αλλα σε πολλές περιπτώσεις- απο την αυτοαθώωση εν μέσω κραυγών.

Αντίλογος είπε...

Χρίστο
Η ελπίδα και αγωνία των προηγούμενων γενιών που στη μεγαλη πλειοψηφία σε αυτή τη χώρα έζησε όπως ακριβώς περιγραφεις για ένα καλύτερο και λιγότερο κοπιαστικό αυριο των παιδιών της, έδωσε τη θέση της στην ευκολια και την υποθήκευση. Μου έφερες στο μυαλό τους πανηγυρισμούς πριν απο καποια χρόνια σε καποια ΔΕΚΟ, που οι συνδικαλιστές πέτυχαν να μη χασουν τίποτα “κεκτημένο” για όσους εργαζονται ήδη, αλλα οι νεοπροσλαμβανόμενοι όχι μόνο να μην έχουν τίποτα απο αυτα τα κεκτημένα, αλλα τόσο μισθολογικα όσο κυρίως σε θέματα εργασιακής ασφαλειας να μπαινουν στο καλαθι των αναλωσίμων. Κανείς δεν σκέφτηκε οτι η μοίρα που επιφύλασαν στους “δεύτερης κατηγορίας” νεοεισερθέντες στην εργασία αλλα δεν θα αγγιζε αυτούς, θα ηταν η μοίρα των δικών τους παιδιών.

Αντίλογος είπε...

Στοππακιε
Εχω μια απέχθεια στη λέξη φασισμός και οτι συμβολίζει, ακόμα και αν στη χώρα μας έχει κι αυτή τόσο παρερμηνευθεί. Δεν θα διαφωνίσω όμως καθόλου στο οτι ο διαλογος ήταν κατα κανόνα υποτιθέμενος και η ανατροφή μας φασίζουσα. Δεν διαφωνώ για τον Κωστόπουλο. Αυτή την αυτοκριτική δεν την είδα όμως γενικα σε ότι διαβασα το τελευταιο διαστημα. Αλλα θα μου πείς που αλλού την βλέπουμε γενικα…

Αντίλογος είπε...

Δειμο
Προφανώς και δε συμμετείχαμε ολοι σε αυτόν τον κυκεώνα. Συμμετείχε όμως ένα πολυ μεγαλο κομματι της ελληνικής κοινωνίας που ανδρώθηκε και διαμόρφωσε συνειδήσεις και πρακτικές. Δεν διαφωνώ ούτε στο οτι το νεοφιλελεύθερο μοντέλο είναι η γενεσιουργός αιτία και αυτό που πρωτίστως πρεπει να πολεμηθεί. Ξεχώρισα τη βια που μπορεί να είναι αποτέλεσμα της ανεργίας και της ανέχειας απο τη λαικίστικη οργή των πολλών πρώην βολεμένων. Θα διαφωνήσω όμως στην υφαρπαγή της ψήφου λόγω προγραμματος και υποσχέσεων που δεν εφαρμόστηκαν. Δεν θυμαμαι ποτέ να εφαρμόστηκε προεκλογικό πρόγραμμα απο όσους κυβέρνησαν τα τελευταια χρόνια. Ηταν σαν κοινό μυστικό το οτι οι προεκλογικές υποσχέσεις μεταφέρονται στις καλένδες. Απλα υπήρχαν καποια χρήματα για να σκορπιστούν και να μην μας νοιαζει. Δεν θα δικαιολογήσω λοιπόν την αγανακτηση της προεκλογικής εξαπατησης γιατι όσο απαραδεκτη και αν είναι μας αγανακτησε μόλις τελείωσε το κομματακι που μας αναλογούσε και μας έκανε να το ξεχναμε..Και στο μας που χρησιμοποιώ δεν τσουβαλιαζω τους παντες αλλα ένα πολύ μεγαλο δυστυχώς κομματι της νεοελληνικής κοινωνίας

ck είπε...

Τα ελλείματα και το αντίστοιχο χρέος δεν δημιουργήθηκαν κρυφά απο τον ελληνικό λαό.

Κάθε Νοέμβριο με την κατάθεση και την συζήτηση του προυπολογισμού τα νούμερα αυτά ήταν στις πρώτες σελίδες των εφημερίδων και των ειδήσεων των 8.

Μέχρι το 2009 όμως, οι βίαιοι αγανακτισμένοι, αντί να διαμαρτύρονται για τα ελλείμματα ζητούσαν επιπλέον παροχές και επιπλέον ελλείμματα για τα δίκαια αιτήματά τους

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητέ "Αντίλογε" είμαι ο 3.06
Ευχαριστώ για την απάντησή σου. Χαίρομαι που το ζητούμενο που έθεσα και έπρεπε να είχε θέσει ο λαός χρόόόνια πριν σε βρίσκει σύμφωνο. Θέλω βέβαια να σου πω ότι το συγκεκριμένο ζητούμενο (όπως κι εσύ λες) πρέπει να παραμείνει ίδιο ακόμα και σήμερα και μάλιστα να μη μείνει απλώς ζητούμενο αλλά να μετουσιωθεί σε προτεραιότητα και διεκδίκηση όλων των υγειώς σκεπτόμενων Ελλήνων (εύχομαι να υπάρχουν). Ξέρεις πάντα πίστευα και εξακολουθώ να πιστεύω ότι ένας λαός χωρίς αυτογνωσία, χωρίς παιδεία, χωρίς παραγωγική θέληση, χωρίς δημιουργική διάθεση και χωρίς πνευματική ευμάρεια είναι καταδικασμένος σε μαρασμό και εντέλει σε αφανισμό. Φοβάμαι ότι το μεγαλύτερο μέρος του λαού μας δεν τα διαθέτει τα παραπάνω χαρακτηριστικά και αυτό είναι που με φοβίζει περισσότερο, ακόμα και από την φτώχεια (υλική). Εύχομαι να κάνω λάθος και όλα αυτά που βλέπουμε καθημερινά και που με τόσο γλαφυρά παρουσίασες κι εσύ στο άρθρο σου, να είναι η εξαίρεση του κανόνα και όχι ο κανόνας. Εύχομαι στο τέλος να αποδειχτούμε (όλοι ή έστω η πλειοψηφία)ανώτεροι των περιστάσεων....Τι άλλο να πω...